Angstaanjagend en deprimerend

Sicilië 2020. Alle volwassen zijn gestorven, geveld door een virus. Alleen kinderen jonger dan veertien jaar zijn nog in leven. Er is geen elektriciteit, geen drinkwater, geen voedsel.
Anna is alleen overgebleven met haar broertje Astor. Haar moeder, als skelet, versierd met getekende figuurtjes op al haar botten, ligt in haar kamer op bed, de kamer is een soort heiligdom. Moeder heeft een schrift 'met belangrijke dingen' nagelaten en Anna probeert zich daaraan te houden. Ze moet haar broertje leren lezen.
Overleven is niet eenvoudig. Voorraden raken op. Gevaar dreigt overal. Anna en Astor, gedwongen door de omstandigheden, proberen het vasteland van Italië te bereiken. Misschien leven daar nog wel 'grote mensen'.

Het boek is deprimerend en angstaanjagend. Ik had moeite het uit te lezen. Het einde was bovendien zeer onbevredigend. Daar sta je dan als kind. Met alleen een jonger broertje en een hond in een wildvreemde omgeving. Als het de bedoeling was om een dreigend gevoel van gevaar na te laten na het lezen van dit boek, dan is dat goed gelukt.