Lezersrecensie
Met enkele filosofen opnieuw luisteren naar de teksten en vooral muziek van Radiohead
Een verzameling essays over een bekende band. Het klinkt als een goedkope manier om een aantal filosofische teksten te verkopen aan een poppubliek - en misschien is het dat ook wel. Maar als groot bewonderaar van Radiohead (en niet vies van een beetje filosofie) besloot ik het boekje te lezen. En geen spijt van! Al was het maar vanwege hoofdstuk 17.
Radiohead houdt al dik 25 jaar de serieuze poppers bezig. Na de Beatles (en The Clash volgens een van de schrijvers) is het de enige band die er echt toe doet. De avontuurlijke verkenningen van welke soorten geluid nog popmuziek kunnen zijn, de raadselachtige teksten, de kwetsbaarheid… Ik raak niet uitgeluisterd.
Maar dan al dat speurwerk: wat zou er achter zitten? Soms gaat me dat wat te ver. Ik denk dat ook Thom Yorke zich af en toe achter de oren krabt, dat Jonny Greenwood zelfs even moet glimlachen. En toch, er zitten enkele parels tussen.
Vervreemding?
De verkenningen van vervreemding bijvoorbeeld. Radiohead is niet de enige band die dat thema aansnijdt, maar doet dat wel op een zeer eigen manier. De schrijver van hoofdstuk 17, Matthew Lampert, verkent de manieren waarop. Hij geeft daarmee meteen ook inzicht in de maatschappelijke onrust anno 2023. Ik heb er ook weer wat oude boeken van filosofen bij gehaald: wat zeiden Marx en Heidegger ook alweer?
Ook de functie van muziek en kunst beschrijft Lampert. Niet per se de wereld veranderen - daarvoor moet je de politiek in gaan of in een actiegroep, maar observeren en laten zien of voelen. ‘Waarom luisteren we naar een rockband in deze desolate tijden?’ Ik vond dat hoofdstuk 17 alleen al één of anderhalf extra ster extra geven aan het boekje.
De rest was wat minder pakkend, soms wat gezocht denk ik. Maar het hele verhaal met de prachtige details en voorbeelden laten wel zien hoe enorm veelzijdig Radiohead is, wat er allemaal in hun teksten en muziek te ontdekken is. Dat maakt het boekje de moeite waard. En dat het me uitnodigde om de muziek (en teksten) van Radiohead opnieuw te beluisteren - en weer met frisse oren.
Radiohead houdt al dik 25 jaar de serieuze poppers bezig. Na de Beatles (en The Clash volgens een van de schrijvers) is het de enige band die er echt toe doet. De avontuurlijke verkenningen van welke soorten geluid nog popmuziek kunnen zijn, de raadselachtige teksten, de kwetsbaarheid… Ik raak niet uitgeluisterd.
Maar dan al dat speurwerk: wat zou er achter zitten? Soms gaat me dat wat te ver. Ik denk dat ook Thom Yorke zich af en toe achter de oren krabt, dat Jonny Greenwood zelfs even moet glimlachen. En toch, er zitten enkele parels tussen.
Vervreemding?
De verkenningen van vervreemding bijvoorbeeld. Radiohead is niet de enige band die dat thema aansnijdt, maar doet dat wel op een zeer eigen manier. De schrijver van hoofdstuk 17, Matthew Lampert, verkent de manieren waarop. Hij geeft daarmee meteen ook inzicht in de maatschappelijke onrust anno 2023. Ik heb er ook weer wat oude boeken van filosofen bij gehaald: wat zeiden Marx en Heidegger ook alweer?
Ook de functie van muziek en kunst beschrijft Lampert. Niet per se de wereld veranderen - daarvoor moet je de politiek in gaan of in een actiegroep, maar observeren en laten zien of voelen. ‘Waarom luisteren we naar een rockband in deze desolate tijden?’ Ik vond dat hoofdstuk 17 alleen al één of anderhalf extra ster extra geven aan het boekje.
De rest was wat minder pakkend, soms wat gezocht denk ik. Maar het hele verhaal met de prachtige details en voorbeelden laten wel zien hoe enorm veelzijdig Radiohead is, wat er allemaal in hun teksten en muziek te ontdekken is. Dat maakt het boekje de moeite waard. En dat het me uitnodigde om de muziek (en teksten) van Radiohead opnieuw te beluisteren - en weer met frisse oren.
1
Reageer op deze recensie
