UP is heftig en confronterend maar met veel openheid, een boek dat gelezen moet worden.

Myrthe van der Meer ( pseudoniem) werkte als redacteur toen ze na een burn-out op een paaz opgenomen werd. Haar verblijf daar zou vijf maanden duren. Deze ervaring beschreef ze in haar debuut PAAZ. UP is het langverwachte vervolg op PAAZ.

Alles in het boek UP is op waarheid gebaseerd, maar in verband met de privacy zijn alle personages, achtergronden en gebeurtenissen volledig geanonimiseerd en gefictionaliseerd.

Na haar verblijf op de paaz heeft Emma diverse dagbehandelingen en therapieën gevolgd. Het einde hiervan is in zicht en Emma gaat naar het laatste gesprek met haar psychiater. Maar haar vaste psychiater is afwezig en er zit een vervanger op de stoel. Het eindgesprek is de vervanger niet bekend en voordat Emma het weet wordt ze weer opgenomen en is ze weer terug op de paaz. Emma begrijpt er niets van, zelf vind ze niet dat ze ziek is. Het gaat toch prima zo? Wat is er mis met haar eigen keuzes? Waarvan moet ze dan genezen? Als ze op zoek gaat naar een verklaring blijkt er zich een nieuwe diagnose te vormen. Wat ze met die nieuwe diagnose aan moet blijft lang een vraagstuk voor Emma. En eigenlijk vind ze het allemaal maar een verspilling van haar tijd.

'Ik staar naar het groepje patiënten op het terras, naar alle mensen die mij niets zeggen en op geen enkele manier interesseren. Ik hoor hier niet.'

Het boek PAAZ had mij al een indrukwekkend beeld meegegeven over het leven van Emma en haar tijd op de paaz. Voor diegene (zoals ik) die te maken hebben gehad met een depressie of een andere psychiatrische ziekte is het verhaal behoorlijk confronterend. Emma haar verhaal zorgt voor enige herkenbaarheid. In het vervolg UP worden de gevoelens en gedachten van Emma nog meer uitgediept, best heftig om te lezen. En niet alleen die van Emma, maar ook van haar mede patiënten.

Voor iemand die nog nooit een depressie heeft meegemaakt zijn deze gevoelens c.q. gedachten waarschijnlijk niet voor te stellen. Dit is waarom juist deze mensen de boeken PAAZ en UP zouden moeten lezen. Om het beter te kunnen begrijpen hoe het is voor een psychiatrisch patiënt. En te beseffen dat het absoluut geen aanstellerij is. Emma is constant op doorreis, of ze is depressief of ze beleeft in zeer hoge mate een gelukkig gevoel. Een gevoel waarbij ze denkt dat ze weer alles kan en alles mogelijk is. Maar een (gewoon) stabiel leven kent ze niet.

'Ik wil slapen, maar ik ben bang voor de nacht. Ik wil niet meer denken of voelen, ik wil alleen nog maar rust. Iemand die heel even mijn hoofd voor me draagt.'

UP is geschreven als een roman en geeft op een toegankelijke en heldere wijze de werkelijkheid weer van het leven op een paaz. Soms ook met een beetje humor. Een gespecialiseerde afdeling in een ziekenhuis, waar de bezuinigingen ook niet aan voorbij gaan. De mensen die daar zitten zijn er niet voor niets maar willen maar een ding, rust in hun hoofd. Als ze het verlangen hebben naar de dood, betekend dit dat ze in feite verlangen naar een verandering in hun leven. In PAAZ ging het verhaal hoofdzakelijk over Emma, maar in UP krijgen de mensen die om Emma heen staan ook meer het woord. Haar vriend, moeder en zus, wat het met hen doet, hoe ze daar mee om proberen te gaan. Leren accepteren en dit geldt zeker ook voor Emma.

UP is heftig en confronterend maar met veel openheid, een boek dat gelezen moet worden.