Lezersrecensie
Achter elke verdwijning schuilt een wereld van emoties en onvervulde vragen.
Sofie Delporte (1980) studeerde geschiedenis en werkt als bibliothecaris. Geïnspireerd door Alain Remue van de Cel Vermiste Personen schreef ze haar thrillerdebuut Ik kan je redden, bekroond met de Thrillzone Award en genomineerd voor diverse prijzen waaronder De Beste Nederlandse Vrouwenthriller 2023. Ook opvolger Zwijgen is bitter kreeg lovende recensies, een nominatie voor de Knack Hercule Poirotprijs en eindigde, net als Ik kan je redden in 2023, op de tweede plek in de verkiezing De Beste Nederlandse Vrouwenthriller 2024.
In Niets gaat voorbij keert Delporte terug naar het korte verhaal. Tien portretten van mensen op een kantelpunt, gedreven door haar blijvende fascinatie voor de vraag waarom mensen verdwijnen.
In Niets gaat voorbij neemt Sofie Delporte de lezer mee in de onvoorspelbare wereld van onrustwekkende verdwijningen, geïnspireerd op het werk van de Cel Vermiste Personen. Er is niets erger dan ouder, grootouder, zus, broer, partner of familielid zijn van iemand die vermist raakt. Op dat moment stopt het leven. Alles vervaagt, behalve die ene, brandende vraag: Waar is mijn kind? Waar is mijn vader? Waar is mijn moeder? Het niet weten wat er met een geliefde is gebeurd, vreet aan je - dag na dag. Het is onmenselijk, haast niet te bevatten. Tien verhalen die vertellen over de verlammende onzekerheid.
Elk verhaal begint met een opsporingsbericht van een vermissing, waarna we het verhaal van de vermiste zelf volgen. Er zijn ontelbare redenen waarom iemand verdwijnt, en Delporte weet deze met haar verhalen feilloos te raken. Korte verhalen bieden vaak weinig ruimte voor een diepe kennismaking met de personages, maar Delporte benut elke regel optimaal. Dankzij haar heldere beschrijvingen en subtiele emotionele laag weet ze de lezer keer op keer te grijpen. De verhalen behandelen diverse vermissingen, met wisselende en soms verrassende ontknopingen. Soms zit er een verborgen motief achter een verdwijning, soms is er helemaal geen verklaring. Het zijn verhalen van gewone mensen — mensen zoals jij en ik — die plotseling uit het zicht verdwijnen.
Delporte toont met Niets gaat voorbij dat achter elke verdwijning een wereld van emoties en onvervulde vragen schuilt.
In Niets gaat voorbij keert Delporte terug naar het korte verhaal. Tien portretten van mensen op een kantelpunt, gedreven door haar blijvende fascinatie voor de vraag waarom mensen verdwijnen.
In Niets gaat voorbij neemt Sofie Delporte de lezer mee in de onvoorspelbare wereld van onrustwekkende verdwijningen, geïnspireerd op het werk van de Cel Vermiste Personen. Er is niets erger dan ouder, grootouder, zus, broer, partner of familielid zijn van iemand die vermist raakt. Op dat moment stopt het leven. Alles vervaagt, behalve die ene, brandende vraag: Waar is mijn kind? Waar is mijn vader? Waar is mijn moeder? Het niet weten wat er met een geliefde is gebeurd, vreet aan je - dag na dag. Het is onmenselijk, haast niet te bevatten. Tien verhalen die vertellen over de verlammende onzekerheid.
Elk verhaal begint met een opsporingsbericht van een vermissing, waarna we het verhaal van de vermiste zelf volgen. Er zijn ontelbare redenen waarom iemand verdwijnt, en Delporte weet deze met haar verhalen feilloos te raken. Korte verhalen bieden vaak weinig ruimte voor een diepe kennismaking met de personages, maar Delporte benut elke regel optimaal. Dankzij haar heldere beschrijvingen en subtiele emotionele laag weet ze de lezer keer op keer te grijpen. De verhalen behandelen diverse vermissingen, met wisselende en soms verrassende ontknopingen. Soms zit er een verborgen motief achter een verdwijning, soms is er helemaal geen verklaring. Het zijn verhalen van gewone mensen — mensen zoals jij en ik — die plotseling uit het zicht verdwijnen.
Delporte toont met Niets gaat voorbij dat achter elke verdwijning een wereld van emoties en onvervulde vragen schuilt.
1
Reageer op deze recensie
