Mooie afsluiter

Dit boek is het derde en daarbij laatste deel van het drieluik. De cover is geheel in de sfeer van het boek en als je op het schutblad kijkt staat daar een kleengedichtje "Ik jeune mij daarin..." In dit deel lees je het verhaal van de een jonge moeder die in Amsterdam moest zien te overleven in de hongerwinter. Met alle onoverkomelijke problemen die daarbij komen kijken. En het laat ook mooi zien wat muziek in moeilijke tijden met mensen doet.

Dit deel is door Rosemarijn Milo geschreven als dagboekvorm, het dagboek dat haar moeder nooit gehad heeft. Je maakt hierdoor de aangrijpende gebeurtenissen van 1944-1945 mee. Marthje heeft op dat moment al twee kinderen, Robje en Guusje en ze is zwanger van Rosemarijn. Ze moeten samen zien dat ze de hongerwinter overleven, en hoe zwaar dat voor iedereen is, vooral moeders die ook nog kinderen moeten voeden. Bij het lezen kom je er bijna niet onderuit om aan de mensen te denken die nu in oorlogssituaties zitten.

Dit deel is ook weer erg fijn om te lezen, je komt steeds meer te weten over de familie van Milo. In dit deel wordt je ook duidelijk waar de titel van het boek voor staat en hoe Rosemarijn aan haar naam komt. Het is een verhaal waar de emoties voelbaar zijn, angst, wanhoop en onmacht komen regelmatig naar voren in het verhaal.

In dit drieluik is het Milo gelukt om een mooie inkijk te geven in haar familie. Op bijzondere wijze heeft ze dat in dit deel gedaan door een dagboek te fingeren. Omdat het voor haar geboorte was is het erg bijzonder dat ze de informatie die ze had zo heeft om kunnen zetten in een dagboek. In dit deel staan wat minder foto's dan in de andere delen, maar de foto's die erin staan zijn weer erg bijzonder.

Het drieluik is los van elkaar te lezen, maar om een goede inkijk te krijgen is het aan te raden om ze allemaal te lezen. Het geeft je een bijzondere inkijk in in het leven van grootmoeder Guusje en Moeder Marth.