Intrigerend!

Het boek begint heel intrigerend: een klein meisje wordt naar een haar onbekende familie gebracht. Dit is het begin van een leven van wachten en verwerking.

De korte hoofdstukken daarna springen tussen verschillende tijdstippen. Flashbacks worden in de derde persoon verteld, en ook in een ander lettertype weergegeven (wat zeker voor duidelijkheid zorgt). Deze maken stilaan duidelijk wat er gebeurd is dat tot de huidige situatie geleid heeft.

In het heden (1974 in dit boek) neemt telkens één van de hoofdpersonages (de vier gezinsleden) het woord. Langzaamaan krijgt elk gezinslid zijn eigenheid, leer je hen kennen. En dan vooral hoe ze naar Leie kijken, want om haar draait het boek. Ze is de spil, ook al is ze het eigenlijk niet (meer).
Er is de vader, die het contact met zijn vrouw wil herstellen, en zich afvraagt hoe hij dat kan doen. Er zijn de twee jongens die de wereld ontdekken, elk op zichzelf, elk op een andere leeftijd, en op wie de (mentale) afwezigheid van hun moeder een andere stempel drukt.
En er is Leie, die verward is, wachtend op iets wat maar niet komt. De hoofdstukjes die door haar verteld worden zijn verwarrend, zoals het er in haar hoofd ook aan toegaat.

Het boek is in spreektaal geschreven, wat goed de gedachten van de gezinsleden weergeeft. Door de korte hoofdstukjes zit er vaart in het verhaal, en bovendien zit er spanning in (wat voor mij onverwacht was), het verhaal loopt echt naar een climax toe.

Het is een beklemmend en beklijvend verhaal, met een origineel thema, nl. traumaverwerking, en de impact hiervan op de naasten.
Het is geen vrolijk boek, maar het blijft hangen. Een sterk debuut!

Over de titel van het boek zegt Machteld Siegmann in een interview het volgende:
« God houdt van zijn volk, is het idee – maar hij stuurt er wel kaalvreters op af. Kun je nog geloven als je heel moeilijke dingen meemaakt? Dat is iets waarover ik mezelf bevraag en wat ik in mijn boek bevraag. » Passender kan het niet uitgelegd worden.