Alsof je zelf meewandelt

Waar ik in dit boek vooral van onder de indruk was, waren het relativeringsvermogen en de humor die de schrijfster uitademt, en dat ondanks de moeilijke periode die ze beschrijft, waarin ze samen met haar man hun hele hebben en houden verliest, en haar man bovendien ook nog ernstig ziek wordt. Ze besluiten alles achter zich te laten, en het South West Coast Path te wandelen, waarbij ze het weinige dat ze nodig hebben meenemen.

Raynor Winn beschrijft het verloop van de dagen, de mooie en de slechte momenten, de ontmoetingen, de natuur, en de band met haar man. Dit doet ze op zo’n manier dat je het gevoel hebt zelf mee te wandelen, er zelf bij te zijn. De herhaling die hier soms in kruipt, en die anderen blijkbaar soms wat monotoon of saai vinden, vind ik hierin juist heel waarheidsgetrouw en allesbehalve storend.

‘We could have stopped, but we had nothing to lose and everything to walk for. We were free here, battered by the elements, hungry, tired, cold, but free. Free to walk on or not, to stop or not. Not camping out with friends or family, being a burden, becoming an irritation, wearing friendship away to just tolerance. Here we were still in control of our life, of our own outcomes, our own destiny.’

‘Homeless, dying, but strangely, in that sweaty, dehydrated moment, shyly, reluctantly happy.’

Onder de indruk van deze twee moedige mensen, en benieuwd naar het vervolg hierop!