Soms ergerlijk en toch mooi

Zo’n boek die de sfeer van polderfilms uit de jaren 70 en 80 ademt. Het kan kennelijk niet zonder platvloersheid, evenals bij ’s lands zogenaamde gevierde regisseurs. Moet dit het dunne verhaal maskeren?
Je zult maar een vrouw zijn in Oek de Jong’s boeken: continu afgeschilderd als lustobject, vernederd en levend in de schaduw van de man en op uiterlijk beoordeeld. (Ik vrees dat me in Grand Hotel Europa iets vergelijkbaars te wachten staat, maar dit terzijde). Dit in tegenstelling tot de hoofdpersoon Maris, het lijkt alsof de auteur deze schuin marcherende, zelfbevlekkende dandy in bescherming neemt. Hij mag zich alles veroorloven richting vrouwen, wordt afgeschilderd als slachtoffer als hij in de verdrukking komt, de lezer raakt onder de indruk van zijn artistieke prestaties, en zijn innerlijke strijd wordt breed uitgemeten. Dat geschreven hebbend, het is een onderhoudend boek, qua sfeer en met beeldend taalgebruik. Hoe een noodlottige gebeurtenis in het verleden het verdere leven en de relaties van de hoofdpersoon beïnvloedt, is mooi weer gegeven. Ik ergerde me soms aan de vele herhalingen en langdradige episodes, bv. met de drugsverslaafde vrouw en het gedweep met Albertina en Manuela op het eiland La Gomera. Het einde laat wat aan de fantasie over, dat vind ik altijd fijn.