Na De midasmoorden en De vierde gestalte dacht ik bij mezelf: 'Komaan Aspe, waar is die - naar mijn mening - o zo succesvolle eenvoud uit je debuut gebleven?' Toen ik aan dit boek begon vreesde ik weer die (overbodige) complexiteit. Er zijn inderdaad weer verschillende verhaallijnen, maar nu stoorden ze me helemaal niet. Integendeel. Aspe weet ze perfect te combineren. Dat komt de kwaliteit enkel ten goede. Verder zorgt het privé-leven van Van In dit keer voor enkele plezante noten. Het einde wordt stelselmatig opgebouwd, maar zorgt toch nog voor enkele verrassingen. Pure klasse.