Chiquitita

De kaft van het boek valt op, maar ik vind het niet echt mooi. De kleuren oranje/roze en de rode koolkleur springen eruit. Op basis van de kaft zou ik het boek nooit gekocht hebben. De aanbeveling, ‘Een taalkundig genot, een onvergetelijke leeservaring’, maakt me wel nieuwsgierig.
Ik vind dat Pedro Carmona-Alvarez een bijzonder uitgangspunt heeft genomen om van daaruit het verhaal te schrijven. Marisol, een vrouw van middelbare leeftijd, kijkt samen met haar vriend naar een schilderij. Dan komen de herinneringen en wordt het verhaal geboren.
‘Dat zeg ik tegen de jongen terwijl we naar een schilderij kijken, in een museum, in een grote stad. We zijn bijna volwassen en dus moeten we elkaar vertellen over de dingen die gebeurd zijn toen we kind waren. Dat zegt hij. Het is alles wat we hebben. Alles wat we elkaar kunnen bieden.
Ik bied mama aan. Til haar op en laat haar aan de jongen, mijn vriendje, zien alsof ik haar voorzichtig in mijn handpalm houd en met haar pronk, ….’
Stukje bij beetje is het verhaal opgebouwd met mooie poëtische taal. Het verhaal leest haast als een gedicht. Marisol woont in Chili met haar vader en moeder. Daarnaast is er de grote familie bestaande uit oma,neefjes en nichtjes, ooms en tantes. Tot het land in elkaar stort en Marisol met haar moeder op de vlucht slaat. Ze vluchten tot ze uiteindelijk terechtkomen in Noorwegen.
Het is geen doorlopend verhaal, het zijn stukjes en beetjes die je als lezer zelf tot een samenhangend verhaal mag vormen.
‘Ik zie van alles als ik alleen speel. Ik begrijp misschien niet alles, wat het allemaal betekent bijvoorbeeld, maar het komt tegen me aan schurken, wil iets van me.’ Later later later zie ik hoe jong iedereen is. Ze leven in het hart van hun heden. Hun eigen dromen en de dromen van het heden zijn met elkaar vervlochten. Later later later ben ik zelf ook een jongvolwassene met het hart midden in een heden met een soortgelijk hart. Dan begrijp ik al wat beter wat het betekent om aanwezig te zijn, om één te zijn met het leven dat je leeft. Rond die tijd ontmoet ik de jongen. ‘
In ieder hoofdstuk staan een aantal woorden centraal die dat korte hoofdstuk resoneren en steeds weer terugkomen. Op die manier leer je de betekenis die de schrijver aan die geeft steeds beter kennen. Zoals in het stukje hierboven 'Later later later' steeds terugkomt
Het verhaal bestaat uit drie delen die naadloos in elkaar overlopen. Ik vind het heel knap hoe je op deze manier een boek kan schrijven die zo raakt aan je eigen emoties. Ik denk dat het ook komt omdat de schrijver veel van zijn eigen geschiedenis heeft kunnen verwerken in het boek. Pedro Carmona-Alvarez is geboren in Chili. Toen hij 10 jaar jong was, is hij met zijn moeder gevlucht voor de militaire dictatuur. Zij zijn uiteindelijk in Noorwegen terechtgekomen.
Chiquitita werd in 2023 bekroond met de Noorse Riksmål prijs voor beste roman. Naar mijn mening is dat zeer terecht. Het is een prachtig boek dat me op een andere manier laat kijken naar de vluchtelingenproblematiek. Het maakt me duidelijk hoe moeilijk het is om alles los te laten en de stap te zetten om te gaan. Daarnaast lopen ze onderweg vaak nog de nodige trauma’s op. Het is dan ook niet makkelijk om te wennen in een vreemd land en aan een vreemde taal. De vertaling is heel zorgvuldig gedaan, want de zinnen zijn prachtig opgebouwd. Het is echt een boek om te lezen en te herlezen, je ontdekt steeds weer nieuwe mooie zinnen en alles wat verstopt zit tussen de regels. Ik geef graag 5 sterren voor dit boek en kan aanraden om eens iets anders te proberen en daar de tijd voor te nemen.