Hoe alles hetzelfde blijft maar is de veiligheid en zorgzaamheid die je bij je ouders vind nu echt wat je verder brengt.

Olivier Willemsen kwam in 2014 met zijn debuutroman Morgen komt Liesbeth. Nu is er een nieuwe roman van zijn hand met als titel Terug op de achterbank. Waarin de hoofdpersoon (nu een volwassen man) in een diep dal raakt. Hij krijgt een goed bedoeld advies van iemand om weer net als vroeger met zijn ouders mee te gaan op vakantie naar Frankrijk. Terug op de achterbank. Letterlijk weer terug naar zijn jeugd? In al die tussenliggende jaren lijkt er in het doen en laten van zijn ouders niets veranderd. Maar is de veiligheid en zorgzaamheid van zijn ouders nu echt datgene wat hij nodig heeft om weer verder te kunnen in het leven of geeft het hem een heel andere kijk en beeld op alles?

Het boek begint met een prachtig kort gedicht. Het verhaal is onderverdeeld in drie delen die afzonderlijk weer in fijne redelijke korte hoofdstukken bestaat. Deze roman is echt tragikomisch en is aan de andere kant ook een feest van herkenning. Het tragikomisch zie je bijvoorbeeld in een zin als ” hoewel ik ook best zin heb in koffie, komt het niet in mijn moeder op mij iets aan te bieden. De koffie heeft de voorste stoelen in de afgelopen tweeënveertig jaar nooit verlaten” Het is een feest van herkenning omdat er ook heel veel ankedotes, beschrijvingen in voorkomen die herkenbaar zijn. Je waant jezelf ook even letterlijk terug op de achterbank bij je eigen ouders.