Vermoeiend

Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar ik ben nooit "in" deze roman geraakt. De gezwollen, breedsprakerige schrijfstijl, met zinnen van een halve bladzijden, volgestouwd met bijzinnen - al of niet tussen gedachtenstrepen; zo nodig zelfs aan mekaar gezet met puntkomma's (wie gebruikt die nog, ja het mag ook tussen haakjes) stoort me mateloos. Humor bestaat natuurlijk ook al in smaken en Vekeman blijkt me maar zeer matig te kunnen amuseren. Christophe Vekeman is het hoofdpersonage van deze roman. Hij is schrijver en heeft beslist om geen boeken meer te schrijven. Dan voel je al van kilometers ver aan dat we het boek aan 't lezen zijn dat hij niet had willen schrijven... Het boek heeft een heel dun plotje, maar wil per se wel enige spanning opwekken, terwijl Vekeman wel fulmineert tegen de stroming die beweert dat het weer tijd is voor "het grote verhaal" in de literatuur. Toegegeven, ik hou van goede verhalenvertellers, maar ik kan het wel hebben als auteurs daar met een briljante stijl onderuit weten te komen. Vekeman niet dus. Wat jammer, de laaiend enthousiaste recensie in de Standaard deed me voor 't eerst naar iets van Vekeman grijpen en nu zal het vreselijk lang duren voor ik dat nog eens overweeg, vrees ik. Terwijl dit misschien gewoon een spijtige uitschuiver was? Of niet?