Als kleine meisjes groot worden...

Als Lina 15 wordt heeft haar excentrieke, op zichzelf gerichte vader, een uitbater van een goedlopend restaurant, een bijzonder cadeau voor haar; zelfstandigheid. Geen zelfstandigheid in de vorm van een beetje extra vrijheid en een begeleide introductie in de wereld der volwassenen. Nee, Lina krijgt de sleutel van een kamer en wordt gesommeerd het huis te verlaten. Vader, die alleen maar het beste van zijn dochter verwacht, heeft een bijzondere kijk op die dingen. Alexander de Grote veroverde de wereld op die leeftijd en een mens moet nu eenmaal z'n voorbeelden hebben. Van de ene op de andere dag staat Lina er alleen voor. Dat moet natuurlijk fout gaan en dat gaat het ook. En goed ook.

Lina leert Rick kennen die haar introduceert in zijn criminele leven. Samen trekken zij er al rovend op uit en neemt hun leven een steeds gewelddadiger wending totdat het onvermijdelijke moment daar is en ze tegen de lamp lopen. Een wilde achtervolging door de politie die eindigt in hun arrestatie maakt een einde aan hun Nederlandse versie van Bonnie en Clyde. Het is alleen te danken aan Lina's minderjarigheid en Rick's zelfopoffering dat Lina de dans ontspringt en vrijuit gaat. Ze krijgt een tweede kans.

Maar kan een mens vrijuit gaan als boosheid en schuldgevoel een leven gaan bepalen? Lina doet een dappere poging en we vinden haar terug op de tachtigste verjaardag van haar vader. Jaren nadat haar wilde avonturen hebben plaatsgevonden. Lina heeft geprobeerd de draad van haar leven weer op te pakken maar blijft kampen met haar onverwerkte verleden. Agressie en woede, schaamte en schuldgevoel blijven haar achtervolgen om tot een climax te komen op de dag dat haar vader 80 wordt. De vaste klanten van zijn restaurant willen vader eren met een groot feest. Het wordt een feest om nooit te vergeten. Omdat Lina niet kan vergeten.

Justine le Clercq heeft met deze kleine roman een poging gedaan de oorsprong, aard en reikwijdte van vrouwelijke agressie te onderzoeken. Een zeer geslaagde poging. In een stijl die gespeend is van iedere vorm van sentimentaliteit, effectbejag of zucht naar sensatie beschrijft le Clercq een leven dat na te zijn ontspoort maar niet meer lopen wil. In compacte zinnen wordt de lezer meegenomen in een wereld die maar al te herkenbaar is. Een vader die te druk is met zichzelf, een meisje dat aan haar lot wordt overgelaten, vriendjes die de koers van een leven rampzalig beïnvloeden, hulpverleners die de plank volledig misslaan, de reddeloosheid na een avontuurlijk door adrenaline gedreven bestaan en het falen om het verleden te laten rusten, Justine le Clercq beschrijft het allemaal in een stijl die welhaast droog te noemen is. Droog maar nooit afstandelijk, hier en daar met een zweem van ironie waardoor het boek precies de adem krijgt om de zware thematiek toch met een zekere luchtigheid te brengen.

Naar het einde van het boek raakt Lina steeds verder verstrikt in zichzelf. De zinnen worden compacter, de hoofdstukken kleiner, de witregels groter. je waant je in het hoofd van iemand wiens blik steeds nauwer wordt, wiens oplossingen voor het probleem steeds beperkter worden en wiens grip op de rede verloren gaat. Uiteindelijk krimpt zij tot samengebalde woede en rest slechts het noodlot...