Spanning gaat over in irritatie

Jaren geleden toen het boek uitkwam (en een hype was), heb ik De verborgen geschiedenis gekocht en gelezen. Ik kwam de titel tegen op Hebban en besloot het boek te herlezen, want er was me bijgebleven dat ik het een goed boek vond, maar het was ook niet echt blijven hangen als "geweldig". Soms kun je, door je leeservaring in de loop der jaren, een andere kijk op een boek krijgen, maar dat was niet het geval.

Ook deze keer werd ik gegrepen door het boek toen ik begon te lezen. In de proloog kom je meteen te weten dat er iemand vermoord is: Bunny. De ik-verteller, Richard Papen, vertelt jaren later hoe het tot deze moord is gekomen. Dat gebeurt in deel 1. Het tweede deel handelt over de tijd na de moord. Hoe vergaat het de vijf andere leden van de studiegroep Grieks na hun gezamenlijke moord op Bunny?

Ik bleef doorlezen in de verwachting een verklaring in de karakters te krijgen, een verdieping. Ook wilde ik graag antwoord op de vraag: hoe komt iemand als Bunny in de lesgroep voor Grieks terecht, want hij past totaal niet bij de andere leden van de groep en ook niet bij de zeer elitaire docent Julian. De rol van Julian is ook onbevredigend uitgewerkt. In het begin denk je dat hij de aanzet heeft gegeven tot de uit de hand gelopen gebeurtenissen.

Maar mijn irritatie groeide toen dat niet gebeurde. Eigenlijk waren het allemaal maar zwakke, banale, elitaire persoonlijkheden die zich, ten onrechte, zo veel beter voelden dan de rest van de wereld. Ik heb uiteindelijk moeite moeten doen om het boek uit te lezen. Ik heb het niet meer teruggezet in mijn boekenkast. Het ligt nu op de stapel voor de kringloopwinkel.