Lezersrecensie
Niet ongetemd of rebels
‘Mijn lieve, lieve, ongetemde vrouw. Misschien heb je je weleens afgevraagd waarom je je eeuwige liefde nog niet hebt gevonden. Pas wanneer je alles hebt geleerd over wat liefde níet is, ben je er klaar voor om te ervaren wat liefde wél is.’ Zo opent Kate Rose haar boek ‘De drie grote liefdes in je leven’. Daarmee is meteen de toon gezet: Rose richt zich op vrouwen en wel heteroseksuele vrouwen, zo blijkt al op de eerste bladzijde als ze het heeft over hij en hem en ‘deze krijger met zijn woeste blik’.
Hé hallo! Het is 2020? Als lesbische lezeres voel ik me hier een beetje in de kou staan. Liefde is universeel en je zou dus kunnen zeggen dat de drie grote liefdes waar Rose over schrijft, namelijk soulmates, karmische partners en tweelingzielen, de verschillen in seksuele voorkeur overstijgen. Toch vind ik dat je er anno 2020 op z’n minst iets over zou moeten zeggen. Compleet negeren is het andere uiterste. Ook de voorbeelden die de schrijfster geeft uit haar eigen praktijk zijn meestal nogal mainstream. Ze heeft het nooit over interculturele of interreligieuze relaties of relaties tussen mensen uit verschillende klassen. Hooguit is er een leeftijdsverschil tussen de partners. Daarmee geeft de schrijfster naar mijn idee een eenzijdig beeld van relaties en biedt ze weinig identificatiemogelijkheden voor lezers die wellicht niet de gebaande paden volgen.
Rose behandelt de drie grote liefdes - soulmates, karmische partners en tweelingzielen - keurig in deze volgorde in drie grote hoofdstukken. In haar optiek is de tweelingziel het hoogste bereikbare, ze noemt het de ‘eeuwige liefde’ en dat is volgens haar waar iedereen naar op zoek is.
Ik vraag mij bij het lezen af waar zij zich op baseert. Op haar eigen ervaringen? Op theorieën? Ik vind geen literatuurlijst of verwijzingen naar bronnen. Ze is geen psycholoog, arts of gedragswetenschapper, maar ‘kunstenaar, vrije geest, relatie-expert, coach en spreker’, zo lees ik op de achterflap. Ook op haar website vind ik niets terug over enige achtergrond of scholing. Wel lees ik daar een ultra-korte biografie waarin ze een ‘rebel’ wordt genoemd, meestal ‘blootvoets wandelend in het maanlicht’ en dat ze leeft voor het avontuur. Juist dat rebelse mis ik in haar verhaal.
De voorbeelden die ze geeft komen uit haar eigen praktijk, haar persoonlijke ervaringen en uit bekende, veelal Amerikaanse feelgood films. Het is te waarderen dat ze uitgaat van haar eigen ervaringen maar ik mis daarbij toch onderbouwing. Zeker omdat ze zich in het hele boek nogal stellig uitdrukt. Ze stelt nauwelijks vragen. Ze gebruikt veelvuldig woorden als ‘altijd’ en ‘nooit’ en ze heeft het vaak over ‘wij’. Zo gaat ze ervan uit dat iedereen op zoek is naar een ‘eeuwige liefde’. Ik vraag mij af of dat inderdaad zo is en of liefde zich beperkt tot de drie genoemde typen.
Mij stoort deze stelligheid, zeker omdat een onderbouwing ontbreekt. Bovendien vervalt ze in herhalingen. Zo rept ze op bijna elke bladzijde over ‘de beste/betere versie van onszelf’ worden of zijn. Dat vind ik al een holle uitspraak, maar de manier waarop ze die te pas en te onpas uit de kast trekt, wekt bij mij irritatie.
Ik ging het boek lezen omdat ik nieuwsgierig was naar die drie soorten liefdes. Ik hoopte inzicht te krijgen in mijn eigen liefdesleven en relaties tot nu toe. Ik ben vijftiger, ik heb al vele liefdes achter de rug en sta aan de vooravond van een nieuwe liefde, die naar ik hoop zal uitmonden in een duurzame relatie. Ik hoopte handvatten te krijgen waardoor ik een nieuwe liefde beter zal herkennen. Die handvatten heb ik na het lezen nog niet. Wel weet ik iets meer over wat onder de drie liefdes wordt verstaan maar het blijft allemaal erg aan de oppervlakte.
Ondanks het bovenstaande heb ik het boek behalve met enige irritatie ook met redelijk plezier gelezen. Ze schrijft heel toegankelijk en haar stelligheid maakt dat je je eigen ideeën makkelijk kunt afzetten tegen die van haar. Je kunt als het ware haar schema leggen over je eigen relaties. De belofte op de achterflap ‘Ben jij er klaar voor om het ongetemde in jou te omarmen?’ wordt wat mij betreft niet waargemaakt. Erg ongetemd klinkt het allemaal niet. Ik ben er na het lezen van dit boek wel klaar voor geloof ik, maar Rose volgens mij nog niet.
Yvonne Lauwers
Hé hallo! Het is 2020? Als lesbische lezeres voel ik me hier een beetje in de kou staan. Liefde is universeel en je zou dus kunnen zeggen dat de drie grote liefdes waar Rose over schrijft, namelijk soulmates, karmische partners en tweelingzielen, de verschillen in seksuele voorkeur overstijgen. Toch vind ik dat je er anno 2020 op z’n minst iets over zou moeten zeggen. Compleet negeren is het andere uiterste. Ook de voorbeelden die de schrijfster geeft uit haar eigen praktijk zijn meestal nogal mainstream. Ze heeft het nooit over interculturele of interreligieuze relaties of relaties tussen mensen uit verschillende klassen. Hooguit is er een leeftijdsverschil tussen de partners. Daarmee geeft de schrijfster naar mijn idee een eenzijdig beeld van relaties en biedt ze weinig identificatiemogelijkheden voor lezers die wellicht niet de gebaande paden volgen.
Rose behandelt de drie grote liefdes - soulmates, karmische partners en tweelingzielen - keurig in deze volgorde in drie grote hoofdstukken. In haar optiek is de tweelingziel het hoogste bereikbare, ze noemt het de ‘eeuwige liefde’ en dat is volgens haar waar iedereen naar op zoek is.
Ik vraag mij bij het lezen af waar zij zich op baseert. Op haar eigen ervaringen? Op theorieën? Ik vind geen literatuurlijst of verwijzingen naar bronnen. Ze is geen psycholoog, arts of gedragswetenschapper, maar ‘kunstenaar, vrije geest, relatie-expert, coach en spreker’, zo lees ik op de achterflap. Ook op haar website vind ik niets terug over enige achtergrond of scholing. Wel lees ik daar een ultra-korte biografie waarin ze een ‘rebel’ wordt genoemd, meestal ‘blootvoets wandelend in het maanlicht’ en dat ze leeft voor het avontuur. Juist dat rebelse mis ik in haar verhaal.
De voorbeelden die ze geeft komen uit haar eigen praktijk, haar persoonlijke ervaringen en uit bekende, veelal Amerikaanse feelgood films. Het is te waarderen dat ze uitgaat van haar eigen ervaringen maar ik mis daarbij toch onderbouwing. Zeker omdat ze zich in het hele boek nogal stellig uitdrukt. Ze stelt nauwelijks vragen. Ze gebruikt veelvuldig woorden als ‘altijd’ en ‘nooit’ en ze heeft het vaak over ‘wij’. Zo gaat ze ervan uit dat iedereen op zoek is naar een ‘eeuwige liefde’. Ik vraag mij af of dat inderdaad zo is en of liefde zich beperkt tot de drie genoemde typen.
Mij stoort deze stelligheid, zeker omdat een onderbouwing ontbreekt. Bovendien vervalt ze in herhalingen. Zo rept ze op bijna elke bladzijde over ‘de beste/betere versie van onszelf’ worden of zijn. Dat vind ik al een holle uitspraak, maar de manier waarop ze die te pas en te onpas uit de kast trekt, wekt bij mij irritatie.
Ik ging het boek lezen omdat ik nieuwsgierig was naar die drie soorten liefdes. Ik hoopte inzicht te krijgen in mijn eigen liefdesleven en relaties tot nu toe. Ik ben vijftiger, ik heb al vele liefdes achter de rug en sta aan de vooravond van een nieuwe liefde, die naar ik hoop zal uitmonden in een duurzame relatie. Ik hoopte handvatten te krijgen waardoor ik een nieuwe liefde beter zal herkennen. Die handvatten heb ik na het lezen nog niet. Wel weet ik iets meer over wat onder de drie liefdes wordt verstaan maar het blijft allemaal erg aan de oppervlakte.
Ondanks het bovenstaande heb ik het boek behalve met enige irritatie ook met redelijk plezier gelezen. Ze schrijft heel toegankelijk en haar stelligheid maakt dat je je eigen ideeën makkelijk kunt afzetten tegen die van haar. Je kunt als het ware haar schema leggen over je eigen relaties. De belofte op de achterflap ‘Ben jij er klaar voor om het ongetemde in jou te omarmen?’ wordt wat mij betreft niet waargemaakt. Erg ongetemd klinkt het allemaal niet. Ik ben er na het lezen van dit boek wel klaar voor geloof ik, maar Rose volgens mij nog niet.
Yvonne Lauwers
3
Reageer op deze recensie
