Dat het beste nog mag komen...

Net als een heleboel anderen keek ik enorm uit naar het lezen van dit boek.
En er waren ook echt veelbelovende gegevens: de wereld waarin het verhaal zich afspeelt bijvoorbeeld. Verdeeld in zwevende delen, arken, die zich onderscheiden door de bewoners en de krachten die ze herbergen. Ook de eerste hoofdstukken, waarin we Ophelia leren kennen, vond ik erg leuk om te lezen. Ophelia beschikt over twee geweldige krachten: ze kan voorwerpen ‘lezen’ (de herinneringen tot aan de maker zien) én ze kan door spiegels reizen, dat wil toch iedereen?

Dan wordt ze uitgehuwelijkt aan een man van een andere ark. Op een dag komt hij haar halen (haar tante mag gelukkig mee) en ze reizen in zijn luchtschip naar de ark Pool.
De sfeer in het boek is vanaf dan somber en bedrukt en ik begon langzamerhand steeds minder zin te krijgen om door te lezen. Er gebeuren alleen maar vervelende dingen met Ophelia, bijna nergens voel je ook maar een sprankje hoop dat het beter zal worden. En als het sprankje er soms wel was, leek het volkomen uit de lucht gegrepen (Thorn stemt in om een brief voor O mee te nemen en zij concludeert: o nee, word niet verliefd op mij)
Wel heb ik er vertrouwen in dat in de volgende delen veel meer duidelijk gaat worden over de beweegredenen van de personages. We kennen ze vooral oppervlakkig en ik ben ervan overtuigd dat er meer achter zit (ik heb één iemand in het bijzonder in mijn hoofd, maar wil niks verklappen).
Er zitten toch een heleboel hele interessante dingen in: de illusies die op de Pool gebruikt worden, het reizen door spiegels, het geheugen van Thorn en zo nog een aantal meer. Ik twijfelde erg om het boek twee of drie sterren te geven, maar nu tijdens het schrijven merk ik dat nieuwsgierig genoeg ben om te willen weten hoe dit verhaal zich verder gaat ontwikkelen. Drie sterren voor alle leuke ideeën in het boek