Waan je in Noorwegen aan het begin van de twintigste eeuw

Het tweede boek van de trilogie is los te lezen van De zusterklokken. Ik had mezelf dat eerste deel als luisterboek laten voorlezen en het meeste van de inhoud was diep weggezakt. Het kwam stukje bij beetje terug. Lars Mytting is een meester in het verweven van oude geschiedenissen van de bijzondere tweeling uit het dorpje Butangen en de familie Hekne in een andere tijd. Als lezer word je langzaam een verhaal uit het oude Noorwegen ingezogen, dat begint in 1612, op de dag dat een rumoerige stoet van meer dan driehonderd Schotse soldaten door het Romsdal trok, op weg naar Zweden. Twee met elkaar vergroeide zussen waren op die bewuste dag aan het werk in hun kleine huisje in het Gudbrandsdal in Noorwegen. Ze werkten aan het weefgetouw, terwijl de dorpelingen zich verzamelden in het kerkje van Butangen. Zij beschermden het zustertapijt, hun kostbare werk dat eeuwenlang nadien onvindbaar zou blijven. Wat er die dag gebeurde zou nog honderden jaren de gemoederen in het dorp bezig houden en van invloed zijn op vele generaties.
Waar het eerste boek verslag doet van Astrid Hekne en de nieuwe dominee uit Butangen en eindigt bij de geboorte van haar zoon Jehans en zijn doodgeboren broertje, gaat dit boek verder waar we gebleven waren. De jonge Jehans staat centraal, maar ook de dominee uit het eerste boek.
In betoverende taal word je als lezer naar Noorwegen gebracht en verbind je je met de rendierenjacht en met de zoektocht naar het zustertapijt, aan het begin van de twintigste eeuw. De invalshoek verandert per hoofdstuk. We krijgen een kijkje in het leven van Jehans Hekne, die een grote sympathie oproept door zijn sterke karakter en avontuurlijke aard. Hij lijkt veel op zijn moeder Astrid uit het eerste boek en het heeft wel meerwaarde om dat gelezen te hebben. Het geeft je als lezer het gevoel dat je hem beter kent dan hijzelf, omdat je zijn geschiedenis kent. Zo is dat ook bij de dominee, die op eigen wijze op onderzoek uit gaat, op zijn zoektocht naar het zustertapijt. De inwoners van Butangen weten niet wat hij in zijn schild voert en hij betrekt zijn koster bij nachtelijke graafactiviteiten op het kerkhof. Omdat deze jonge koster stottert, weet de dominee dat hij nooit iets zal doorvertellen. Het spannende van deze verhaallijn is dat je als lezer meer weet dan de personages in het boek. Je wordt als samenzweerder bij de ontwikkelingen betrokken.
Lars Mytting gebruikt dezelfde verteltruc bij de hoofdstukken waarin we Jehans volgen. Ik zal niets verraden, maar tegen de tijd dat we Jehans en de dominee begrijpen, komen we als lezer iets te weten wat ervoor zorgt dat we het boek nooit meer weg kunnen leggen.
Het taalgebruik van de schrijver is levendig en fantasierijk. Onbekende woorden zijn omringd met zoveel kleurrijke taal, dat je ze onmiddellijk aanvoelt of begrijpt. Dat is razend knap van Lars Mytting.