Phobos

...
Victor Dixen heeft een vrij bondige schrijfstijl. Af en toe even analyserend, dan weer visueel. Door de gedetailleerde omschrijvingen én de plattegronden die in het boek verwerkt werden krijg je een duidelijk beeld van het leven op en de indeling van het ruimteschip. De fragmenten waarin de blind-dates werden omschreven gaven me dan weer het gevoel dat ik een script aan het lezen was waarbij de 3de-persoon een commentaarstem leek. Die verschillen in schrijfstijl zorgen samen met de wisselende perspectieven voor voldoende variatie.

Het viel wel op dat het vrij lang duurt vooraleer het verhaal in een stroom-versnelling komt. Een ander nadeel is het feit dat er aan het einde geen onverwachte twist op je wacht vermits je al vrij snel ontdekt wat er gaande is. Toch is het een einde dat je zin doet krijgen in meer. Grotendeels doordat dit verhaal meer vragen oproept dan dat het antwoorden biedt. Maar ook doordat je nog niet alle personages goed hebt leren kennen. Ik hoop trouwens dat de 12 deelnemers in het volgende boek meer karakter mogen tonen. In het merendeel van dit boek kwamen ze immers niet als sterke personages over. Het concept, de setting, het feit dat de romantiek niet te overheersend is én de prachtige cover zijn voor mij persoonlijk de grootste pluspunten van Phobos.