7Days over 'Ik geef je de zon'

Geschreven door Nina Schouten 

De tweeling Noah en Jude zijn samen eerder één dan twee, maar wat wil je ook als je al vanaf je allereerste celdeling samen bent. Hun band lijkt dan ook onverwoestbaar. Lijkt. Want dan gebeurt er iets wat hun eenheid wreed in tweeën splijt.Eigenlijk zijn Noah en Jude totaal tegenovergesteld. Noah leeft meer in zijn fantasie dan in het echt, is stiekem verliefd op de buurjongen, tekent alles wat los en vastzit en is daar steengoed in. Waar hij minder goed in is, is vrienden maken of dingen durven. Dat is Jude haar expertise. Zij duikt van rotsen in zee, naait haar eigen kleding, surft en windt jongens om haar vinger alsof het niks is. En tóch sluiten deze twee tegenpolen naadloos op elkaar aan. Soms ademen ze zelfs samen, schouder aan schouder, als één persoon. ‘Dit zijn wij. Onze pose. Versmolten.’  
 
Hufterproof camouflagepak
Speels word je door de dertienjarige Noah het gekke zonovergoten wereldje van de tweeling ingelokt. Een wereld die overloopt van liefde, verlangen, kunst en kleur. Om je vervolgens kapot te schrikken als je de ruïnes daarvan drie jaar later ziet door de ogen van Jude. Alle warmte en licht is eruit gezogen. Noah en Jude praten amper meer met elkaar en ze lijken wel van gedaante verwisseld. Wat is er in godsnaam in de tussentijd gebeurd? Als Jude ondanks haar zorgvuldig uitgedachte jongensboycot (‘Ik heb jongensoogkleppen op en draag een hufterproof camouflagepak’) voor de zeer verleidelijke Britse Oscar valt, begint de zon langzaam weer te schijnen.
 
Verrukkelijk
In Noah en Jude’s verbeelding lijkt alles te kunnen: auto’s worden door kamers gesmeten, er wordt over tafel gekotst in fluorescerende kleuren, Google is een orakel aan wie je vragen kunt stellen en God is vernoemd naar de acteur Clark Gable. Ik geef je de zon is een boek, zo mooi dat het bijna niet in woorden te vangen is. En waarbij tijdens het lezen die herkenbare innerlijke strijd woedt, die je alleen voert als je een écht goed boek te pakken hebt: je wilt niet meer stoppen met lezen, maar je wilt ook niet doorgaan want het mag niet uit zijn. Een boek dat bruist, borrelt, smelt en fonkelt. Bombastisch, maar daarom zeker niet minder verrukkelijk.