In mijn ogen is ‘Witte Ruis’ een echte Scandinavische thriller: geen bloedstollende spanning, een enigszins traag verhaal en veel gedetailleerde beschrijvingen. Daar hou je van of niet. Ik wel. Als je er niet van houdt, begin dan niet aan dit boek.
Binnen het genre valt dit boek vooral op door de zeer originele schrijfstijl. Edwardson weet door het gebruik van veel dialogen en regelmatige herhalingen de sfeer, omstandigheden en karakters prachtig te versterken. Vooral hoofdpersoon Erik Winter lijkt een af en toe van de buitenwereld afgesloten man wat hij in feite ook is door zijn aandoening tinnitus. Hij blijft een wat ‘vage’ mopperende man, maar toch is hij niet onsympathiek. Als lezer ervaar je zijn manier van waarnemen bijna waardoor je je goed in hem kunt inleven. Ook de vele detailbeschrijvingen dragen bij aan de prachtige schrijfstijl.
Het begin van het boek is wel wat lastig inkomen. Veel personages, korte hoofdstukjes en veel perspectiefwisselingen maken dat je je aandacht er echt goed bij moet houden. Dit wordt minder in de loop van het verhaal, maar verdwijnt niet helemaal.
De plot is goed opgebouwd. Het verhaal loopt netjes van een begin naar een eind en kent een mooie ontknoping. Degelijk, consequent, maar niet heel erg bijzonder. Het blijft lang onduidelijk wie de moordenaar is en onder welke omstandigheden de moorden hebben plaatsgevonden, bijna tot het eind van het boek. In een thriller vind ik dat erg prettig, ik blijf het liefst zo lang mogelijk zelf puzzelen. In de loop van het verhaal word je als lezer zeker een aantal keer op het verkeerde been gezet.
Een fijne afwisseling is dat dit boek zich gedeeltelijk afspeelt in Spanje. Dat brengt wat zon en licht in de verder zeer sombere en donkere sfeer in Zweden.
Dit boek is onderdeel van een reeks over inspecteur Erik Winter, maar kan ook zeer goed afzonderlijk gelezen worden.
Alles bij elkaar vind ik ‘Witte Ruis’ een goed boek.