Een grappig, emotioneel boek!

Ik weet niet waarom ik dit boek niet gelezen heb toen het uitkwam. Als ik het goed zie is het gepubliceerd in 1999. Ik zat toen zelf in groep 8, maar ik vrees dat ik de kinderboeken in mijn beleving toen al een beetje ontgroeid was. (Groep 8 was ook het jaar dat ik Virginia Andrews las, namelijk, en dat ik trots verkondigde boeken van de volwassen afdeling te lezen ;-))

En heel eerlijk? Wat ongelooflijk jammer dat ik dit boek links heb laten liggen! Het boek is namelijk ongelooflijk mooi en ongelooflijk fijn geschreven. Het is toegankelijk en begrijpelijk voor kinderen, ondanks het feit dat het over een heel zwaar en moeilijk thema gaat. En ondanks het feit dat het thema alles behalve leuk is, zijn heel veel scenes heerlijk luchtig en zit het boek vol met, af en toe zelfs morbide, humor.

Alle karakters in het boek zijn op hun manier heel levendig en echt. Van de stoere, levendige Akkie, tot aan de 60-jarige juf die zelf haar man aan kanker is verloren en gedurende het proces meermaals geconfronteerd wordt met haar angsten en zorgen. De kleine details over de kinderen maken dat ook zij allemaal verschillend en eigen worden, waardoor je echt een diverse klas voor je kan zien die samen lacht en samen huilt.

En nu ga ik mijn gezicht maar eens toonbaar maken voor de postbode die zometeen hopelijk een pakje komt brengen. Want ondanks de humor en de luchtigheid, is het alsnog een fiks tranendal geworden!