Geloofwaardige apocalyps door aliens, maar te weinig Cassie

Nog voordat het verhaal begint, geeft auteur Rick Yancey met een uitspraak van Stephen Hawking aan waar zijn boek over gaat: als een buitenaards ras de aarde zou willen kolonialiseren zou het ons net zo vergaan als het de Native Americans is vergaan toen de Europeanen kwamen. In ‘De 5de golf’ beschrijft Yancey een dergelijke buitenaardse kolonisatie zo realistisch mogelijk. Er komen in dit boek geen groene marsmannetjes of malle vliegende schotels voor. Alles wordt afgezet tegen de vraag of het ook echt zo zou kunnen gaan.

Dat deel van het boek is goed geslaagd. De gruwelijke Apocalyps die zich voor de lezer uitrolt is beslist geloofwaardig en goed doordacht. Hij komt in verschillende golven, waarbij steeds opnieuw miljoenen doden vallen. Het boek begint als de vierde van deze golven gaande is. Al met al zijn de gebeurtenissen daarmee erger nog dan de kolonisatie van het Amerikaanse continent ooit was en met enige regelmaat ronduit ijzingwekkend. Daardoor schiet het boek op het onderdeel ‘spanning’ beslist niet te kort.

Jammer genoeg valt er wel iets aan te merken op de vertellerstandpunten. Volgens de achterflap krijgen we namelijk het verhaal te lezen van Cassie: een Amerikaans meisje van 16 dat tot de selecte groep overlevenden behoort van de eerste vier golven. En inderdaad, al meteen het eerste hoofdstuk (of boekdeel, dat is niet helemaal duidelijk) wordt de lezer volop meegevoerd door de belevenissen van Cassie. Die maakt al meteen heftige dingen mee en komt voor onmogelijke dilemma’s te staan. Zaken waarover ze vertelt met een bijzonder goed gevoel voor sarcasme. Zo lijkt er dan toch een nieuwe heldin te zijn opgestaan die zich wél kan meten met Katniss en Tris. Ik denk alvast te begrijpen waarom dit boek zoveel hoge waarderingen krijgt.

Maar dan, na zo’n honderd pagina’s, gaan we opeens iets anders doen. Dan wordt het gezichtspunt verplaatst naar een andere, hier niet bij naam te noemen, mannelijke held en tweede ik-figuur, die zo zijn eigen beproevingen krijgt voorgeschoteld. Uiteraard zijn ook die gebeurtenissen pittig en de jongen is best aardig en heldhaftig. Helaas echter mist hij Cassies gevoel voor humor en blijft daardoor wat saaier. Maar goed, hij is maar zo’n 30 pagina’s aan het woord, dus ach wat geeft het. Hierna gaan we vast weer terug naar Cassie.

Fout. Na de held krijgen we het gezichtspunt van weer een ander karakter (geen ik-figuur) te lezen. Voorruit, dat is nog korter, nog geen 10 pagina’s. En ja, hierna mogen we weer aanhaken bij Cassie. Komt het toch nog goed.

Gedurende 37 pagina’s dan. Dan is het tijd voor gezichtspunt nummer 4, namelijk dat van Cassies vijfjarig broertje. Oei, dat is altijd lastig, het vertellerstandpunt van zo’n jong kind in een boek voor oudere lezers. Een best wel schokkend verhaal is het bovendien (25 pagina’s). Daarna gaan we weer verder met de mannelijke held. Deze blijft nu iets langer, meer dan 40 pagina’s aan het woord. En dan is Cassie weer terug; voor een prettige weerzien van slechts 16 pagina’s. Hierna krijgt de mannelijke held opnieuw 40+ pagina’s toebedeeld en wordt het eigenlijk meer zijn verhaal.

Als we op pagina 299 tenslotte weer aankomen bij Cassies verhaallijn is het voor mij te laat. Van de afgelopen bijna 200 pagina’s waren er 53 voor Cassie. Het is nu net alsof ik het contact met haar kwijt ben. Tot overmaat van ramp wordt ze er een stuk minder sarcastisch op, waardoor de humor die in het eerste deel zo ruim aanwezig was, verder uit het boek zakt. Pech voor mij, want ik lees graag boeken met humor.

Gelukkig blijft het met de spanning goed op orde. Na pagina 299 krijgen we een ontknoping waarin de verhaallijnen rondom Heldin en Held op knetterende wijze samenkomen. Dit wordt verteld middels korte hoofdstukken, waarbij we steeds tussen beide personages heen en weer zappen. En in alle eerlijkheid moet ik zeggen dat het verhaal tot op zekere hoogte wel gebaat is bij de meerdere gezichtspunten, omdat je daardoor een breder perspectief krijgt op alles dat er gaande is. De weg die Cassie gaat is niet interessant genoeg om een heel boek mee te vullen en de mannelijke held ontdekt informatie die anders verborgen was gebleven.

Maar toch. Toch blijf ik achter met het wat zeurende gevoel dat ik op het verkeerde been gezet. Rick Yancey gaf mij lang de indruk dat dit boek over Cassie alleen zou gaan, terwijl dat niet het geval is. En blijkbaar is dat iets wat ik relatief gezien slecht kan hebben, want ik geef dit boek om deze reden minder sterren dan de meeste mensen doen. Tja, het zij zo.