Recensie De ontdekking van de hemel

Een dik boek, 901 bladzijden, rechtvaardigt het verhaal de dikte van het boek???
Zoals de Wiki al aangeeft is het zijn Magnum Opus en daar kan ik mij in vinden.
Het omvat zoveel thema's, verhaallijnen, theorieën en filosofieën, geloof, geschiedenis, politiek, maatschappij, wetenschappelijke verhandelingen, avontuur, mystiek, menselijke relaties, mensheid - zelfvernietiging; het is zoveel in en om elkaar.

Op blz. 600 aangekomen schreef ik in een blog:
Waar naartoe op weg, want die vraag spookt veel rond in mijn gedachten. Het Testimonium dat terug keert naar het Licht, waar alle Vonken samen zijn? Of een levensverhaal van vijf mensen onverbrekelijk verbonden?

Wel 11 stukjes papier steken tussen de bladzijden van mooie ideeen die mij altijd al intrigeren, zoals bijv De Gulden Snede, verhoudingen tussen getallen, ritme in muziek, het binnenste buiten idee dat op meerdere onderwerpen los te laten is: wie zegt dat achter het brandpunt op de horizon van een schilderij niet een andere werkelijkheid is - zoals een positief en negatief beeld. Het vier-dimensionaal denken, de oneindigheid van de ruimte in dat verband, en dan denk ik voor mezelf er nog maar eentje: wie zegt me dat de hemel ver weg is na de dood en niet nu in het leven, binnen onszelf, de dood heeft enkel zin als tegenhanger van het leven?

Helaas ben ik niet zo intellectueel onderlegd als alle onderwerpen die in het boek aangehaald worden maar er zit voldoende stof in om vele avonden van gedachten te wisselen over voor velen van ons ongrijpbare abstracte niet-alledaagse of toch juist alledaagse dingen.

Bijzonder knap vind ik dat er zo goed als geen stukken in zitten waarbij ik de neiging kreeg bladzijden over te slaan, ik heb echt alles gelezen. Alleen de drang om in een ruk tot het einde door te gaan is er met zo'n formaat boek niet. Meerdere keren lezen beveel ik aan, maar wanneer ik mijzelf daar weer toe breng durf ik in het geheel niet te voorspellen.