Recensie Het spijt me zo

Deze reactie bevat spoilers, selecteer de tekst om de spoilers te lezen. We starten in een, om maar een subjectief woord te gebruiken, absurd supermaf gezin.
Een aantal narcisten bij elkaar, allen qua karakter levendig uitgewerkt, extremen tegenover elkaar. En daarbij dan Collie: de rationele, rustige, humorloze, altijd verstandige weloverwogen brave jongen maar oh zo kwetsbaar.
De eerste pakweg 120 blz bedelven je met los zand: humor, chaos, ongeregelheden, een jeugd van twee broers en de familieleden. Contrasterende levensvisies worden uiteen gezet. Soms intrigerend, soms knettergek - irritant - woedeopwekkend, maar sowieso een weerspiegeling van het gezin. En dan veranderd er voor Collie iets dat zijn leven tragisch veranderd, terwijl de anderen onveranderd hun egocentrische levensinvulling lijken voort te zetten. Hij weet geen richting meer aan zijn leven te geven, geen doel, er is alleen het gevoel van schuld, gemis, verdriet, radeloosheid, een mislukking, niet meer dan een zoontje uit een rijke familie die een lafaard is. De schaamte die vroeger hemzelf en de waanzin van zijn familie betrof raakt nu 200% zichzelf. Vele pogingen verder om toch nog ergens zin aan te geven belandt hij toch weer thuis, waar op een zeer vreemde manier toch eigenlijk wel liefde voor hem geweest is, om een soort berusting te vinden, het rationele wat te laten varen.

Het leest enorm makkelijk, hier en daar niet consequent in tempo en structuur maar past daardoor des te meer bij het beeld van dit chaotische disfunctionele gezin, en bij de grilligheid van het leven zelf. Collie vind ik hartveroverend: oprecht en radeloos verdwaald tussen mensen die hun eigenzinnige "levens-parameters" continue aan hem opdringen, en op diezelfde eigenzinnige onnavolgbare wijze van hem houden. Hoe denk je het pad des leven te bewandelen als je lijkt voorbestemd voor tegenvallers, dat al start bij je geboorte?
Op zoek naar verlossing van de bagage van je familie, verlossing van schuld bij tragiek volgen we Collie, waarbij ik van lachen naar ontzetting naar weet ik het allemaal nog meer ging.

Geen perfect boek, maar zeker een bijzondere beleving: Het spijt me zo.