Recensie Het waaien van mijn oma

Oma Frankrijk is dood. Marie, de hoofdpersoon van begin 20 rijdt met haar vader mee naar Frankrijk naar het huis op de berg om Opa te halen. De begrafenis zal in het Zeeuwse geboortedorp plaatsvinden en Opa komt weer in Nederland wonen.

Marie een eigenzinnig meisje dat op zichzelf woont. Interesse in afstoten en aantrekken zoals in magnetische polen, + en -, noord en zuid en mensen. Het lekker uitgaan met vrienden en zich toch eenzaam voelen in hun midden. Waar kom ik vandaan, voorouders.Ze vraagt op een zeer kinderlijke wijze teveel vragen, lijkt wel 14. Het continu uithoren van haar ouders en opa hoe ze zich voelen terwijl je je dat op die leeftijd ook kunt indenken.
Ik vond haar karakter zonder diepte, ze geeft alsmaar aan dan ze moeite heeft met contact met de buitenwereld maar verder gebeurt er niets mee in het verhaal:
Soms weet ik achteraf niet meer of ik de woorden die ik denk gezegd te hebben ook werkelijk heb gezegd. Dat komt doordat mijn dromen vaak het vervolg zijn van mijn wakkere momenten. En andersom leef ik door op de momenten die in mijn slaap zijn begonnen.
Ook het aangeven van:
Ik mis jou ook soms, pap, of mama, terwijl ik jullie best vaak zie. Dan is het ineens alsof jullie mij niet begrijpen, alsof ik jullie niet begrijp. Waarom ik doe hoe ik doe, waarom jij doet wat je doet, waarom mama aan heeft getrokken wat ze aan heeft. Ineens een groot gat tussen ons in. Waar zijn jullie nou? En hoe kom ik daar? Soms gaat het ineens over, na een kwartiertje en soms snap ik een hele avond niet wat er aan de hand is.
Verder heeft ze last van paniekaanvallen, waarin ze plotseling gaat zweten en een dichtgeknepen keel heeft.

Ondertussen gaat het verhaal over haar vader, Oma die ze niet kende terwijl ze dat misschien toch liever wel had gedaan zodat ze haar nu kon missen, en Opa.
Waarom zijn ze maar 2x in haar leven naar Frankrijk geweest, waarom is Pap zo afstandelijk tov zijn moeder, de metafoor van de boeken van Dali: is oma de Vrouw met de laatjes met geheimen van Dali, die ooit zei dat zijn schilderijen Droomfoto's zijn?
Het gaat er niet om dat je het snapt, het gaat erom dat je het voelt, dat je er iets bij voelt.

Nu denk je daar komt de verhaal lijn : het mysterie in dit "geen-sorry-zeggen" familie. Al heel snel wordt dit uit de doeken gedaan.
Opnieuw wordt dit niet uitgewerkt of in verband gebracht met Marie en haar niet nader uitgewerkte levensproblemen. Het verhaal komt niet bij elkaar.
Ook al is het eenvoudig leesbaar in taalgebruik die staat voor deze tijd wist het verhaal me niet te pakken. Het is geen verhaal over rouw, of een eerbetoon an een leven van een overleden vrouw, of over familieverhoudingen, of een coming of age. Het voelt als los en soms irriterend zand met af en toe mooie stukken tekst.

Gevonden in een interview met de Libelle:
Wat wil je bereiken met je boek?
Renée van Marissing: ‘Ik schrijf hoorspelen en ben gefascineerd door taal en geluid. Ik heb geprobeerd de samenwerking tussen die twee in mijn boek te vatten.’

Dus eh…?
‘Ik zou van taal muziek willen maken. Daar heb ik mee geëxperimenteerd: door af te wisselen in klank, ritme en melodie hoop ik dat de lezers het verhaal ervaren als een muziekstuk.’

Dat is je grootste wens?
‘Ja, ik weet van mezelf dat ik geen plotschrijver ben. Ingewikkelde verhaallijnen ontwikkelen ligt me niet. Ik zal dus nooit een detective schrijven. Mijn grootste wens is een mooi ritme en een mooie stijl ontwikkelen.’
(uit: Marleens Mini-Interview
met Renée van Marissing, schrijfster van Het waaien van mijn oma | 1-9-2009 | 09:00 )