Vacuum van een gekwetste ziel

Niets is wat het lijkt en zo ook het begin. Ogenschijnlijk doodgewoon gezin, gewoon leven en een plotse gebeurtenis op het nieuws. In no-time zijn we bij een dochter die blijkbaar een moord gepleegd heeft en de al veel gelezen parallel naar het boek Het Diner van Herman Koch is getrokken.

In mijn beleving is niets minder waar. Dit verhaal gaat over Paula, een eenzame vrouw die in een zelf gekozen isolement leeft vanwege traumatische ervaringen in het verleden.
Het vertelperspectief vanuit Paula is een vacuüm waarin zij alles een plek, een oorzaak voor de verstoring ( de moord door Emmy) van haar balans in leven wil geven.
Alleen zo kan zij verder. Vasthoudend aan het enige dat ze heeft: familie.
Al in haar puberteit maakt ze mee dat mensen niet zijn wie ze lijken : Charlie en Thobias geven haar gevoelens van bedrog en verraad, en nu nog zijn de associaties die het woord 'fijn" en de geur van lavendel pijnlijk. Het verschil in milieu van haar moeder ( ogenschijnlijk plat en inhoudsloos maar later als enige oprecht en dierbaar) en Charlie's ( ontwikkeld, belezen, bereisd, geïnspireerd door levens overdenkingen maar egocentrisch en kwetsend) geven haar zoektocht naar identiteit en haar plek in het leven weer.
En terwijl ze liefdesverdriet heeft geeft iemand haar "houvast" voor de toekomst: een doemscenario...
Hoe verder? Door orde een overzichtelijkheid te creëren waar ze zich rustig bij voelt. Ook al houdt het de façade in van een ideaal gezin, en de vereenzaming van een zelfgekozen vacuüm die toch wat verder van de realiteit blijkt de staan wanneer Oscar aan het woord is.
Het leven - het heden- moet zoveel mogelijk onveranderd blijven, het verleden laten rusten.

De prettig leesbare en compacte schrijfstijl maakte dat ik het boek heel snel uit had , het gleed wat langs mee heen. Pas bij de tweede keer kwam het verhaal , Paula eigenlijk, meer bij me binnen.
Het plot vind ik prettig, het betreft Paula en haar zoektocht naar het herstellen van de orde. De externe factor van de wereld buiten haar eigen vacuüm ( Oscar stuurt aan) bepaald door haar blik in de tuin haar donkere toekomst. Dat vind ik mooi. En maakt het boek er een met verdieping.
Al had ik een tweede keer lezen nodig om dat wat meer te me te laten doordringen..... misschien zat ik in mijn eigen vacuüm?