Recensie Ten zuiden van de grens

Werkelijkheid of niet is een aspect dat me niet erg bezighoud in de verhalen van Murakami, maar de heftigheid aan emoties die me wederom zo dicht bij de hoofdpersonage brengen maken dat ik ook dit boek in een ruk uit lees en het daarna jammer vind dat het weer zover is. Na Norwegian Wood en Spoetnikliefde opnieuw besloten ook dit boek nogmaals te lezen.

Altijd genoeg om over na te broeden bij een Murakami boek: enig kind dat egocentrisch is en dat vanuit de eigen alles overheersende behoefte / honger anderen pijn doet, "sommige dingen laten zich niet terug draaien, je kunt alleen vooruit", "het enige wat blijft is de woestijn", dat er dingen is ons leven zijn of gebeuren die altijd blijven, waar we zelf bovendien mee bezig blijven.

"Pretend you're happy when you're blue
It isn't very hard to do
Nu begrijp ik de betekenis natuurlijk wel. De tekst kwam overeen met Shimamoto's innemende glimlach "

" 'Wat is daar, ten westen van de zon?' vroeg ik.
Shimamoto schudde haar hoofd. 'Ik weet het niet. Misschien is daar wel helemaal niets. Of misschien is er wel iets. In ieder geval is het een andere plek dan ten zuiden van de grens.' "

" Met die glimlach tegenover me verloor ik een ogenblik zelfs het zicht op mijn eigen gevoelens. Ik was helemaal kwijt waar ik was en waar ik heen ging."