Recensie Zo God het wil

In het proloog wordt een scene neergezet die bij mij gelijk oneerbiedig maar niet hard bedoeld het woord "Losers" laat opborrelen (ditto met Danielle lees ik nu hieronder). Net zoals bij "Ik haal je op, ik neem je mee" gaat het over mensen aan de zelfkant van het leven, een beetje rondklotend (excuseer) in en tegen de maatschappij, continue keuzes makend die het leven eerder zwaarder dan makkelijker maken. Alcoholisme, werkeloosheid, criminele plannen, opvliegend cq agressief gedrag, niet sociaal vaardig op de manier waarop het gros van de maatschappij het graag ziet. Veel dingen gebeuren dusdanig dat ik mijzelf daar niet graag in zou passen, maar daarachter wordt een sterke liefde neer gezet van vader en zoon, die alles toch alles zin geeft, al is het op hun eigen manier. Vrienden, uit totale nutteloosheid en geen andere optie hebbend of een loyaliteit die al sinds de tijd in het tehuis geldt? Waanzin en over-the-top dit filmische verhaal? Of just-another-world?
De structuur van het boek leest heerlijk: blokjes tekst variërend in lengte, over verschillende gebeurtenissen / mensen , willekeurig maar veelal wel chronologisch, met daarin schuingedrukte tekst van wat die persoon in ene denkt, van die op-ploppende gedachten - soms van de hak op de tak.

In een ruk uit gelezen, het laat zien dat er twee kanten aan alles zit, gebeurtenissen die te gruwelijk zijn voor woorden, waanzinnige gedachten en ideeën gebracht als zijnde een echte belevingswereld. De zelfkant te veel overtrokken? Een deel wel, maar een deel ook niet als ik zo terugdenk aan de paar jaar dat ik in mijn vriendenkring een alcohol/dope verslaafd borderline stel had die er ook (naar mijn beleving) een enigszins vergelijkbare puinhoop en drama van maakten, en tegelijk ook over veel liefde beschikten.
Ontzettend veel bij elkaar in dit boek (die storm er nog eens bij), als een explosie de veelheid aan gebeurtenissen met diverse personen, bijna overkill, vaak overdrachtelijk bizar idioot dat het leest als humor maar in wezen natuurlijk in-triest is - die puinhoop binnenin mensen, maar nooit meelijwekkend.
Wel een stille aanklacht naar de veranderde Italiaanse maatschappij met zijn groeiende werkloosheid en isolatie van een deel van de voormalige arbeidersklasse.

En als dit bij elkaar toch een stevig verhaal met veel foute en trieste dingen vormt blijft een ding, gevraagd uit wanhoop en liefde, overeind:
"Alstublieft, God....Alstublieft....Help me.... Mijn God, help me. Ik heb u nooit iets gevraagd....Nooit."

Zo God het wil.


(winnaar van de meest prestigieuze Italiaanse literaire prijs in 2007, de Premio Strega,tevens verfilmd)