Ellory levert wederom topkwaliteit

De Engelse thrillerauteur R.J. Ellory is een veelzijdig mens en barst van het talent. Naast het lucratieve auteurschap en hobby's als koken en fotografie, is er zijn passie voor muziek. Ellory is de niet onverdienstelijke zanger-gitarist van de in 2010 opgerichte band ‘'The Whiskey Poets'’. De link tussen schrijven en muziek is snel gelegd: "“Goede literatuur werkt op een emotioneel niveau, goede muziek ook”.", aldus de auteur. Met de oorspronkelijke titel van zijn nieuwste thriller, Bad signs, verwijst Ellory naar de song '‘Born Under a Bad Sign'’ van Booker T. Jones en William Bell. De tekst van dit nummer is een ingetogen ode aan de wortels van de blues: mensen die voor een dubbeltje geboren zijn, zullen nooit een kwartje worden. En hoe hard ze het ook proberen, ze zijn niet in staat zich te ontworstelen aan het donkere gesternte waaronder ze geboren zijn. In zijn nieuwste thriller Bekraste zielen had Ellory de relevantie van iemands afkomst en diens sociale omstandigheden niet beter zichtbaar kunnen maken.

Barstow, California, 1951. De moeder van de 5-jarige Clay en zijn 6-jarige halfbroertje Digger wordt voor hun ogen vermoord. De “vaderloze” jongens groeien op in een tehuis en leren te vechten voor hun eigen hachje. Het is een smerig, onveilig en gewelddadig leven, dat resulteert in een verblijf in de jeugdgevangenis, ook al zijn ze geen criminelen maar slachtoffers van de omstandigheden. De jongens ondergaan lijdzaam hun lot, maar blijven geloven in het geluk dat ze ooit in Eldorado Texas hopen te vinden. Een plaatje uit een kleurige folder voedt de illusie. Behalve dezelfde opvallende ogen hebben de broers niets gemeen. Digger heeft zware gedragsproblemen en spreekt met zijn vuisten, Clay is berustend en een schuchtere denker. De onverzettelijkheid van Digger staat lijnrecht tegenover '‘the will to please'’ van Clay. Maar ondanks de verschillen vertrouwen ze alleen elkaar.
Op een dag ergens in 1964 ontsnapt de gewelddadige psychopaat Earl Sharidon aan zijn bewakers en gijzelt de beide broers op zijn vlucht. Digger raakt in de ban van Earls filosofische gezever en diens buitensporige geweldsuitbarstingen, zijn bewondering voor Earl is sterker dan hemzelf. Maar Clay is doodsbang en vlucht, samen met de knappe 15-jarige Bailey, bij een uit de hand gelopen bankoverval. Hij wordt het slachtoffer van een bizarre persoonsverwisseling en de FBI zet de jacht op hem in. De aan tunnelvisie lijdende rechercheurs laten aanwijzingen aansluiten bij hun denkwijzen en vreemdsoortige theorieën worden zekerheden. De opdracht bij het vinden van Clay is helder: dodelijk geweld gebruiken! Ondertussen begint Digger wat onwennig aan zijn dood en verderf zaaiende expeditie.

Ellory gaat ijzingwekkend de diepte in, maar relativeert door een bij vlagen beschouwende schrijfstijl. Het is knap hoe hij een gevoelsband weet te creëren met de vele ongelukkigen die kortstondig het pad van Digger kruisen. Door een glimp van hun dagelijkse leven krijgen de slachtoffers een gezicht. Over de verschillen tussen de beide broers laat Ellory geen twijfel bestaan. Digger conditioneert zichzelf tot een verwoestende psychopaat, zijn personage behelst het summum van een vergiftigde en uiterst gewelddadige geest. In schril contrast staat de zachtaardige en bedachtzame Clay, die dankzij andere genen en misschien ook door het optrekken met Bailey — —gevoelsmaatje en vriendinnetje in spe —— meer mazzel in het leven lijkt te hebben. Maar ondanks zijn stille verwondering "“Als liefde zo mooi is, waarom worden dan toch zo veel harten gebroken?”", krijgt ook hij te maken met ‘de wet van Murphy’ die zich in vele gedaanten manifesteert. De bloedstollende verhaallijnen zijn ongewisse avonturen die elk hun eigen nachtmerrie met zich meedragen. Menselijke drama'’s, wreed en realistisch gebracht en door toeval of het noodlot geschapen.

We kunnen er niet omheen. Bekraste zielen ontroert voelbaar, heeft melodramatische wendingen, maar geweld vormt de rode draad. Aan het bijpassende getier en gevloek kan een doorgewinterde bootwerker nog een puntje zuigen. God verhoede dat het boek ooit verfilmd wordt en we Digger als een dolle hond tekeer zien gaan. Ellory voert met brute hand maar met perfectie de regie over de onfortuinlijke lotsbestemming van de twee halfbroers. Zelden werd zinloos geweld versus overlevingsdrang zo treffend weergegeven. En hoe summier ook: de fraaiheid van een raamvertelling van slechts enkele pagina’'s over ‘de verdronken stad’ mag niet onvermeld blijven. Ellory levert wederom topkwaliteit en moet nu toch beseffen dat hij de vermaledijde ‘'sock puppets'’ niet nodig heeft.