Winters mysterie

Na het lezen van 54 minuten van Marieke Nijkamp, was ik erg benieuwd naar haar tweede boek. Ik stortte me in dit winterse mysterie rondom Kyra en haar hartsvriendin Corey. Nog geen jaar nadat Corey is verhuisd naar de grote stad, komt ze weer terug naar Lost Creek na een schokkende gebeurtenis: haar vriendin Kyra is dood. Hoe, wat, wie, waar? Corey zit vol vragen en onzekerheid. Precies ook mijn gevoel toen ik het boek net uit had: wát is er nu eigenlijk gebeurd?

Door verschillende perspectieven wordt het verhaal verteld. Het 'normale' verhaal in de ik-vorm, flashbacks van Corey naar haar leven met Kyra, brieven van Kyra naar Corey (erg interessante toevoeging, mooi lettertype ook), telefoongesprekken van Corey naar huis en ten slotte ook stukken tekst met 'ext.' en 'int.', waar ik nog steeds niets van begrijp. Ik herkende deze stijl nog uit 54 minuten, waar social media feeds tussendoor kwamen die ik ook niet helemaal begreep. Het maakt het gehele verhaal, dat al erg mysterieus is, nog iets vager en raadselachtiger. Aan de ene kant prikkelt het de verbeelding en nieuwsgierigheid. Aan de andere kant zit je na het uitlezen van het boek met een paar mega vraagtekens opgescheept.

Endless day, endless night... Tekens aan de wand ('ga niet weg')... Opduikende bloemblaadjes... Een plotselinge brand. Sommige triggers werken letterlijk bloedstollend. Het maakt van het boek een winters mysterie, die in mijn geval vlot leest en nieuwsgierig maakt naar het einde. Ik herkende duidelijk een terugkerend patroon qua stijl van Marieke Nijkamp. Een stijl die niet alles uitlegt en veel open laat. Daardoor werd ik zeker geprikkeld om snel door te lezen, om uiteindelijk erachter te komen dat het mysterie voor mij slechts deels is ontrafeld.