Lezersrecensie
Mysterie...
De meesten onder ons herkennen dit vast wel;
Je hebt een kast/stapel met leuke boeken, maar je komt er gewoon niet toe om ze te lezen.
Dat is zo’n beetje “the story of my life”.
Deze week was ik een weekje kindloos. Terwijl de Chiro ervoor zorgde dat de zoon zich eens goed kon uitleven, heb ik mezelf verwend met veel slaap – wat was dat hoognodig – en een goed boek.
Ja, ik mag wel “goed boek” zeggen in dit geval.
Een jaar geleden las ik “Gebroken Geheugen” van J Sharpe en Jos Weijmer. Het was leuk geschreven, maar ik had er toch een paar opmerkingen over. Vandaag heb ik “Eden” uitgelezen. Ik wou bijna zeggen “het nieuwste” boek van J Sharpe en bedacht me plots dat “Syndroom” ondertussen ook al in de boekenkast staat.
“Eden” is zo’n verhaal dat aan je kleeft. De eerste hoofdstukken heb je echt totaal niet door wat er aan de hand is, en om een of andere reden was ik tot dat punt enkel aan het genieten en weinig aan het puzzelen. Pas bij hoofdstuk 17 begon ik een vermoeden te krijgen van hoe de plot zou kunnen uitdraaien. Dat vermoeden was echter heel summier en Joris hield de lippen stijf op elkaar.
Pas toen we op Castlefest lekker aan het kletsen waren met een lezer die zichzelf deels versprak begon ik het boek op een andere manier verder te lezen. Het verhaal bleef een mysterie tot op het einde, en gaf (zonder tip van andere lezers) voor mij zijn geheim pas prijs op zijn laatste pagina’s.
Ik zal bij deze maar toegeven dat ik fout was, maar niet 100%. Maar degene die beweert dat hij of zij bij hoofdstuk 17 die ene ultieme plottwist al zag aankomen, zal zonder twijfelen iedereen de wenkbrauwen laten fronsen…
Ik hou van twee soorten boeken. Enerzijds hou ik van boeken die mij in een andere wereld tillen en gewoon hun verhaal vertellen. Niet zozeer een sterke plot boeit me daarin, maar wel de sfeer die de schrijver neerzet. Anderzijds hou ik van boeken die door mysterie en een boeiende schrijfstijl bijna smeken om gelezen te worden. “Eden” is in deze laatste categorie het eerste boek in lange tijd dat mij wist te bekoren. Ik kijk erg uit naar Syndroom!
Je hebt een kast/stapel met leuke boeken, maar je komt er gewoon niet toe om ze te lezen.
Dat is zo’n beetje “the story of my life”.
Deze week was ik een weekje kindloos. Terwijl de Chiro ervoor zorgde dat de zoon zich eens goed kon uitleven, heb ik mezelf verwend met veel slaap – wat was dat hoognodig – en een goed boek.
Ja, ik mag wel “goed boek” zeggen in dit geval.
Een jaar geleden las ik “Gebroken Geheugen” van J Sharpe en Jos Weijmer. Het was leuk geschreven, maar ik had er toch een paar opmerkingen over. Vandaag heb ik “Eden” uitgelezen. Ik wou bijna zeggen “het nieuwste” boek van J Sharpe en bedacht me plots dat “Syndroom” ondertussen ook al in de boekenkast staat.
“Eden” is zo’n verhaal dat aan je kleeft. De eerste hoofdstukken heb je echt totaal niet door wat er aan de hand is, en om een of andere reden was ik tot dat punt enkel aan het genieten en weinig aan het puzzelen. Pas bij hoofdstuk 17 begon ik een vermoeden te krijgen van hoe de plot zou kunnen uitdraaien. Dat vermoeden was echter heel summier en Joris hield de lippen stijf op elkaar.
Pas toen we op Castlefest lekker aan het kletsen waren met een lezer die zichzelf deels versprak begon ik het boek op een andere manier verder te lezen. Het verhaal bleef een mysterie tot op het einde, en gaf (zonder tip van andere lezers) voor mij zijn geheim pas prijs op zijn laatste pagina’s.
Ik zal bij deze maar toegeven dat ik fout was, maar niet 100%. Maar degene die beweert dat hij of zij bij hoofdstuk 17 die ene ultieme plottwist al zag aankomen, zal zonder twijfelen iedereen de wenkbrauwen laten fronsen…
Ik hou van twee soorten boeken. Enerzijds hou ik van boeken die mij in een andere wereld tillen en gewoon hun verhaal vertellen. Niet zozeer een sterke plot boeit me daarin, maar wel de sfeer die de schrijver neerzet. Anderzijds hou ik van boeken die door mysterie en een boeiende schrijfstijl bijna smeken om gelezen te worden. “Eden” is in deze laatste categorie het eerste boek in lange tijd dat mij wist te bekoren. Ik kijk erg uit naar Syndroom!
1
Reageer op deze recensie
