Wat ik nou vind van.. 'Het boek van Jasmine Muts'?

Ik ontving een recensie-exemplaar via Jasmine Muts van uitgeverij Keytree, waarvoor dank.


Dit boek is weer compleet anders dan de thrillers en de romans die ik veelal lees: het is een bundel columns, over (on)zinnige dingen, zoals Jasmine Muts zelf schrijft.
Veel herkenbare situaties vooral ook!
De mooiste zin uit de bundel vond ik meteen op de eerste bladzijde:

"Ik ga liever bellenblazen dan stofzuigen."

En tja, dat is precies zoals ik in het leven sta. Want in de tijd dat ik dit boek zat te lezen, had ik eigenlijk nog een hoofdstuk moeten leren, de vaatwasser leeg moeten ruimen, gehoor moeten geven aan het geroep om water van mijn plant (slechts 1 ja, en die is cadeau gegeven 2 weken terug) en dus ook moeten stofzuigen.
Maar ja... kind op school, man te werk en niemand die mij even terecht wijst.
En ik heb het idee dat Jasmine en ik beiden wel eens denken: "Ik heb een volwassene nodig die me weer even op het juiste spoor zet," want al hebben we het qua leeftijd wel bereikt.... volwassen zijn klinkt nog zo ver weg...

Dansjes doen, (bijna bewust) in gênante situaties terechtkomen, je onzinnige dingen afvragen en geniale blunders ondergaan...Wat ben ik blij dat ik niet de enige ben... Jasmine is mijn Spirit Animal..

Jasmine heeft er totaal geen moeite mee de spot met zichzelf te drijven en lijkt op papier weinig gêne te kennen: Zo vertelt ze doodleuk over hoe 's morgens vroeg in een potje plassen geen makkelijke opgave is.

De verhaaltjes gaan allemaal over huis-tuin-en keuken situaties. Ze vertelt over haar zoons Jan en Boris, haar hond Hond en haar man Mijn Lief. (Ik ga er stilletjes van uit dat 'Mijn Lief' niet zijn echte naam is, máár dat is slechts een aanname mijnerzijds.)
En dat doet ze met verve, met een prettige droge humor. De vrolijke tekeningetjes completeren het geheel.

Niet alle verhaaltjes zijn éven leuk, soms is het eind wat abrupt. En omdat ik ze allemaal achter elkaar las, viel me op dat Jasmine niet overal consequent is: zo vermeldt ze in het ene verhaal nooit koffie te drinken, om in een ander te vertellen dat het écht tijd voor koffie is.
De ene keer is Mijn Lief niet van het dansen, de andere keer juist wel. Maar dat kunnen natuurlijk ook moodswings zijn. Ofzo.

De columns lijken uit verschillende fases van Jasmines leven te komen. En soms is dat wat verwarrend. Want de ene keer zijn haar zoons het huis uit, om de keer erna nog met acnecreme en huiswerk bezig te zijn. Om een paar dagen later te komen logeren bij moeders.

Niet héél erg storend, maar zoals gezegd, soms even wat verwarrend.

Om bovengenoemde redenen, denk ik dat dit meer een boekje is om af en toe op te pakken en dan 1 of 2 verhaaltjes te lezen.
En daar is niets mis mee, heerlijk juist!
Zo'n boekje dat op het plankje onder de salontafel, naast de afstandsbediening en de pennenverzameling en daarmee voor iedereen voor het oppakken ligt.
Dat je tussen 2 dikke pillen door oppakt, om even iets luchtigs te lezen.

Jasmine columnt overigens vrolijk verder op haar pagina. Dus wanneer je na dit boekje méér van haar schrijfsels wil lezen, dan kan dat gewoon!

Mijn score voor dit boek? Een prima 3,5 duim!

http://www.watiknouvind.com/2019/01/wat-ik-nou-vind-van-het-boek-van.html