Wat ik nou vind van 'Het kleine meisje van meneer Linh'?

Een klein boekje, een klein verhaal, maar een grote indruk...

Meneer Linh komt met een boot vol vluchtelingen uit een land in het verre Oosten.
Hij heeft niet veel bij zich, alleen een koffertje met een foto en een zakje aarde, en zijn meisje, Sang diû.

Meneer Linh is alles kwijtgeraakt; zijn dorp is verwoest, en ook zijn zoon en zijn vrouw, de ouders van zijn kleindochter Sang diû, zijn omgekomen.

Het doet hem verschrikkelijk veel pijn dat hij zijn thuis heeft moeten achterlaten.
Het nieuwe land waarin hij terecht is gekomen, voelt anders, ruikt anders, ís anders.
Daarbij is er de enorme taalbarriere die het er ook niet makkelijker op maakt.

Op een dag zit meneer Linh op een bankje samen met zijn meisje, als hij gezelschap krijgt van meneer Bark. Ze spreken elkaars taal niet, maar meneer Bark begint te praten.
En dat is het begin van een bijzondere vriendschap.

Philippe Claudel heeft een fantastisch mooi verhaal geschreven, over vriendschap en eenzaamheid.

De beschrijvingen zijn als kleine cadeautjes, als meneer Linh weer even in zijn dorp is en je leest hoe het er uit ziet, waan je jezelf even in die prachtige omgeving.

Ondanks dat het maar een dun boekje is, heeft de auteur zowel meneer Linh als meneer Bark diepte, een achtergrond kunnen geven.

Het feit dat er door de taalbarriere geen echte dialogen plaatsvinden, houdt de werkelijk prachtige gesprekken tussen de heren Linh en Bark niet tegen.

Het einde bracht een verwachte werkelijkheid, oneindig verdrietig maar zó teder omschreven...

Een absoluut waanzinnig mooi geschreven werkje dus, 'Het kleine meisje van meneer Linh'.
Zodra het boekje uit was, heb ik het opnieuw opengeslagen en ben ik het opnieuw gaan lezen.
2 x dus 5 duimpjes, zonder enige twijfel!