Psychologische thriller van de bovenste plank!

Wat een fenomenaal boek heeft Karin Fossum weer afgeleverd! Jeg elsker det… Ik hou van Noorwegen, van de sfeer, van de rust en ruimte, maar ook van de fantastische schrijvers die dit alles in een verhaal weten te vangen. Karin Fossum verstaat deze kunst uitermate goed. En ze weet niet alleen de mooie dingen te vangen, maar ook de duistere kanten van het leven.
De ons-kent-ons-mentaliteit van de Noren, maar niet verder dan de voordeur. Dit komt heel duidelijk naar voren in De fluisteraar. Ragna kent al haar buren en collega’s, maar heeft geen idee hoe het er bij hen thuis aan toe gaat. Ze treft ze op straat of in de winkel en maakt een praatje, maar bij elkaar op de koffie gaan, dat zit er bij de Noren niet zo in. Dit creëert de afstand die natuurlijk nodig is voor het verhaal, een verhaal dat fantastisch is verteld. Tegelijkertijd krijgt Ragna steeds meer diepgang door de fantastische uitwerking van haar personage. Je kunt je goed verplaatsen in haar, door de trefzekere beschrijving van haar gedachten en gevoelens.
Er zit totaal geen vaart in het verhaal, maar dat ben ik wel gewend van Karin Fossum. Dat hoort bij haar schrijfstijl. Ook het ontbreken van hoofdstukken is een van de kenmerken van Karin Fossum. Wel zijn er voldoende witregels die de overgang naar een andere tijd (in dit boek) markeren. Heden en verleden worden perfect afgewisseld. Dat maakt dat je tussendoor makkelijk zou kunnen stoppen.
Maar eigenlijk wilde ik helemaal niet stoppen. Ik wilde doorlezen. Veel te nieuwsgierig hoe het verhaal zou aflopen. Want wat had Ragna nu eigenlijk voor gruwelijks gedaan? Daar kom je pas bijna op het eind achter. Briljant! En de oorzaak blijft tot het einde in nevelen gehuld. Die ga ik ook niet verklappen. Daarvoor moet je het boek zelf maar gaan lezen.
De afwisseling tussen heden en verleden zorgt ook dat de spanning gestaag wordt opgebouwd. Dan weer zitten we in het heden in de verhoorkamer met Ragna, Konrad Sejer en Frank, om vervolgens weer naar het verleden, naar haar huis aan de Kirkelina te keren, waar langzaam het verhaal van Ragna zich ontvouwt. Intussen komt er ook een briefwisseling met haar zoon op gang, die verrassende inzichten en wendingen geeft.
Al met al weer een meesterwerk van Karin Fossum. Ondanks de traagheid is het boek geen moment voorspelbaar of saai geweest. Ik beloon het dan ook met de maximale 5*****. Ik kan alleen maar hopen dat Karin Fossum nog lang door blijft schrijven en Konrad Sejer nog lang niet met pensioen gaat!