Ontroerend inkijkje in een adoptieprocedure

Diep onder de indruk. Ik wist wel dat een adoptieprocedure een lang en moeizaam traject is. Maar dat het psychisch zoveel impact heeft, had ik nooit kunnen bedenken. Ik heb zelf kinderen, maar blijkbaar groei je er in die 9 maanden zwangerschap naartoe om moeder te zijn en je ontmoet je kind direct na de geboorte. Met zo’n adoptietraject is het zo onvoorspelbaar of en wanneer je moeder gaat worden. En als je dan eindelijk dat telefoontje krijgt, ben je ‘ineens’ moeder, nog zonder dat je je kind ontmoet hebt. Bizar lijkt me dat.
Wat een bewondering heb ik voor Kim, die haar levensles in loslaten van controle en perfectie wel op een heel extreme manier heeft geleerd. Zij en haar man hebben zoveel te verduren gehad, ze hebben zoveel geduld en doorzettingsvermogen, petje af. Ik heb soms met verbazing gelezen hoe het er in Nigeria aan toe gaat met de procedures. Hoe corrupt het land is, maar ook erg bureaucratisch. Maar ik heb ook gelachen, om de herkenbare strubbelingen met een peuter en de ogenschijnlijke normale dingen voor ons, die in Nigeria zo anders zijn. De verbazing van Kim en haar man hierover, maar ook hun nuchtere manier om hiermee om te gaan.
En wat ontroerend hoe Pauline reageert op haar nieuwe ouders. Hoe snel ze ‘gewend’ is aan de nieuwe situatie en dat ze vooral haar nieuwe moeder geen moment uit het oog verliest. Hoe moeilijk die omschakeling daarna is van fulltime aandacht in het bloedhete Nigeria naar minder aandacht (vanwege werk van de ouders) in ons koude kikkerlandje.
Er komt nogal wat kijken bij adoptie. Daar had ik nooit zo bij stil gestaan. Dit boek is dan ook echt een eyeopener en wat mij betreft een must read voor mensen met een adoptiewens. Kim, bedankt voor dit intieme kijkje in jouw leven en jouw beleving van deze procedure. Je dochter kan trots op je zijn dat je dit (ook voor haar) hebt vastgelegd! Je hebt mijn 5***** dik verdiend!