Het mist diepgang, maar het is zeker geen slecht boek.

Levenshaast dekt de lading van dit boek erg goed. Ingeborg wil alles zo snel mogelijk doen in de tijd die ze nog heeft. Haar ‘bucket list’ afwerken, zeg maar. Maar ze heeft ook een soort ‘try before you die’-houding; ze gaat vreemd, gaat naar urenlange feesten en neemt (heel onverantwoord) drugs. Alsof ze haar dood nog wat wil bespoedigen.

Die haast is ook te voelen in de manier waarop het verhaal geschreven is: haastig. Dit heeft zowel positieve als negatieve effecten. Door de vlotte schrijfstijl vlieg je door de hoofdstukken. Het boek is zomaar uit. De schrijfstijl zorgt ervoor dat lachen en huilen dicht bij elkaar ligt.

Het negatieve effect is dat er geen enkele diepgang in het verhaal zit. Slechts af en toe geeft ze zichzelf wat meer bloot, maar meestal blijft het de oppervlakkige, gesjeesde zakenvrouw die zo nodig net moet doen alsof ze niet ernstig ziek is. Alsof het negeren van een ziekte betekent dat ‘ie er niet is.

Het is ook jammer dat er voorbijgegaan wordt aan de effecten voor hun gezin, familie en vrienden. Nergens lees je wat het voor hen betekent. Hoe zij ermee omgaan. Je leest alleen hoe Ingeborg bezig is om veel te werken, mensen af te snauwen, hoe ze wil vechten tegen de tumor, maar vooral: hoe ze alles nog een keer gedaan wil hebben voor haar dood. Ongeacht wie ze daarmee pijn doet, kwetst of afstoot.

Mijn oordeel is dan ook 3***. Het mist diepgang, maar het is zeker geen slecht boek. Het heeft mij vooral laten zien hoe ik niet met zo’n diagnose om zou willen gaan. Bij mij zou mijn gezin bovenaan mijn prioriteitenlijst komen: vooral samen dingen ondernemen en tijd met elkaar doorbrengen, zolang het kan.