Dit verhaal maakt indruk

Altijd Oorlog is een rauw verhaal over de nasleep van een slopende oorlog, waarin de scheidslijn tussen ‘goed’ en ‘fout’ niet altijd even helder was. Hervé Le Corre heeft met zijn beeldende, poëtische schrijfstijl een uitstekend somber portret weten neer te zetten van het grauwe, naoorlogse Bordeaux. De 3 hoofdkarakters; Darlac, Daniël en Jean Delbos zijn zéér levendig uitgediept en de schrijver weet de lezer goed mee te nemen in de gedachtenwerelden van deze personages. Met 518 pagina’s is het lijvig boek en de melancholische, uitweidende schrijfstijl maakt het lezen bij vlagen een uitdaging. De overpeinzingen worden prachtig geschetst, alles tegen een gedetailleerde achtergrond, maar het zorgt dat er weinig snelheid in het boek zit. Hierdoor wordt je geduld als lezer wel op de proef gesteld, maar de naakte rauwheid van het verhaal zorgt er wel voor dat het onder je huid gaat zitten. De schrijver schetst het leven na een tijdsperiode waarin de menselijkheid zo op de proef is gesteld dat je jezelf als lezer écht gaat afvragen hoe (of) mensen dat ooit te boven zouden kunnen komen. Het gaat verder dan enkel ‘aan welke kant stond je tijdens de oorlog?’. Hoe moet je een leven weer oppakken na alle verschrikkingen die men meegemaakt heeft? Hierbij heb je mensen die alles hebben meegemaakt en mensen die redelijk ongeschonden er doorheen zijn gekomen. Hoe zouden die elkaar ooit kunnen begrijpen? De enige wetmatigheid is dat het leven hoe dan ook verder gaat. Blijf je hangen in het verleden? Moet je blijven hangen? Moet je juist door? Hoe zwaar mag wraak wegen? Wat levert het uiteindelijk op? Het zijn allemaal vragen die zich opdringen tijdens het lezen van dit boek. Met de oorlog in Algerije, waar Daniël ook naar toe gaat als soldaat, lijkt Hervé ook subtiel de blinde vlek van de mensheid aan te willen geven, de continue herhaling van de geschiedenis, het perpetuum mobile van zelfdestructie. De tijd is vergeetachtig. De tweestrijd, het snijvlak tussen goed en fout, wordt goed uitgediept in personages en dat maakt Altijd oorlog een bijzonder boek om te lezen. Het is indrukwekkend, met een rijke, melancholische vertelstijl. De schrijver creëert op uitstekende wijze een zwaarmoedige stad, somber, grauw, die zich met alle geweld probeert te onttrekken van het verleden. Hardnekkig voortploeterend, met oogkleppen op, koppig als een klein kind. Maar sommigen zitten vast in de tandwielen van de vooruitgang en die blokkeren, alvorens ze breken. Hoewel de schrijfstijl beeldend en confronterend is, zorgen de vele uitweidingen er wel regelmatig voor dat je als lezer ‘er aan moet trekken’ om verder te komen in het verhaal. De vele pagina’s ogen dan soms onoverbrugbaar. Maar het is zeker de moeite waard om die moeite te nemen, want altijd oorlog maakt indruk.