Boek met teveel mankementen van schrijver die teveel een columnist blijft

In dit boek vertelt Christiaan Weijts een schijnbaar min of meer autobiografisch verhaal over een ongelukkige driehoeksverhouding. Zijn alter ego, Sebastiaan Steijn, krijgt hierin een relatie met zowel de danseres c.q. stripper Victoria als de minderjarige Rosetta, die hij bij hem thuis pianoles geeft. Het boek begint waar het allemaal uiteindelijk toe heeft geleid: een beschuldiging aan het adres van Sebastiaan door Victoria van stalking, zoals opgenomen in het wetsartikel waarnaar de titel verwijst. Vervolgens weidt Christiaan Weijts ons in over hoe dit allemaal ontstaan is. Hierbij refereert de semi-autobiografische hoofdpersoon bij voortduring naar zichzelf in de derde persoon als ‘verdachte’, want de crux is dat deze roman het verweer zou moeten zijn tegen die beschuldiging van stalking.
Christiaan Weijts schrijft best leuk en hij verleidt je hiermee door te lezen. Hij laat rake observaties op je los, originele en pakkende omschrijvingen en vertelt ook nog eens een verhaal dat heel dicht bij je eigen belevingswereld staat. Dat laatste komt niet alleen doordat het grotendeels in Amsterdam speelt, maar ook omdat hij het verhaal heel eigentijds maakt (vol met ge-sms, het gebruik van de populaire term ‘fokking’ etc.).
Levert het ook een meeslepend verhaal op? Tja, naar mijn idee niet echt. De relationele perikelen van Sebastiaan zijn matig interessant en als conservatorium-pianist vervalt hij wat te vaak in onleesbare muzikaal jargon. De link die Weijts legt tussen de sonates van Scarlatti en zijn relatie met Rosetta is aardig uitgewerkt, maar niet veel meer dan dat. Ook kan Weijts niet nalaten hier en daar wat losse meningen op je los te laten, hetgeen de columnist -die hij ook is- in hem verraadt. En ten slotte loopt het verhaal een beetje op een sisser af.
Al met al kan je dus spreken van een op zich goed geschreven boek, dat echter teveel mankementen heeft om echt interessant te zijn.