Op zijn best vermakelijk, maar ook oppervlakkig

In dit boek verhaalt Dimitri Verhulst over zijn rotte jeugd in een ‘white trash’ familie in het troosteloze durp Reetveerdegem. Over hoe hij wordt ‘opgevoed’ door zijn oma en in hetzelfde armetierige huis moet wonen als zijn vader Pierre en zijn ooms Herman, Zwaren en Potrel, alle vier werkloze drinkebroeders. De moeder van ‘Dimmetrieke’ is dan allang gevlogen en hieraan denkt de jeugdige hoofdrolspeler alleen nog maar aan in termen van ‘die vuile hoer’.
Gelukkig blijft het boek ondanks de weinig opwekkende materie zeer leesbaar door de nonchalante en humoristische schrijfstijl van Verhulst. Hij is een goede verteller en blijft je vasthouden tot de laatste pagina. Ook vergroot hij alles zodanig dat het weer grappig wordt, zoals het relaas over Nonkel Potrel’s versie van de Tour de France. Hierbij moeten de etappes afgelegd door het drinken van alcohol, veel alcohol. Voor vlakke etappes bier, maar bij de bergetappes representeren wodka en jenever de gemene cols. Tja, alhoewel het boek autobiografisch is, lijkt het toch wel behoorlijk aangedikt te zijn.
Ergens aan het einde van het boek wil de hoofdpersoon niet meedoen aan een onderzoek van etnografen naar ‘drinkliederen’. Hij vindt dit ‘aapjes kijken’ van de intellectuele elite maar verwerpelijk. Toch wel gek als je bedenkt dat dit boek precies hetzelfde doet: het geeft ons een smeuïg inkijkje in het bestaan van de laagste regionen van de sociale onderklasse. Zeker als je bedenkt dat dit boek -met alle ordinaire scenes- nog is verfilmd ook. Tja…
Hoe het ook zij, dit boek was op zich wel vermakelijk, maar eigenlijk ook niet heel veel meer dan dat. Het blijft allemaal wat oppervlakkig, misschien wel doordat je nauwelijks iets te lezen krijgt over wat voor iemand Dimitri zelf nu is. Dat zorgt ervoor dat het melancholisch bedoelde slot, waarin Dimitri ontdekt dat hij zijn afkomst is ontgroeid, niet echt overkomt…