Bijzonder literair pareltje, maar soms wel erg labyrintisch!

De vermaarde schrijver Michael Chabon heeft zich met dit boek weer zichtbaar uitgeleefd. En dat pakt vooral positief uit. Ten eerste om de heel bijzondere ode aan ‘s werelds beroemdste speurneus, Sherlock Holmes, die in het boek een prominente rol speelt. Ten tweede om de unieke wijze waarop Chabon de verschrikkingen van de holocaust heel invoelbaar maakt door een Joods jongetje op te voeren dat zijn familie heeft verloren en door alles wat er is gebeurd geen woord meer wil zeggen, alles achterwaarts opschrijft en alleen nog gehecht lijkt te zijn aan zijn onafscheidelijke papegaai. En ten slotte door de soms prachtige zinnen en passages die Chabon aan het papier heeft toevertrouwd.

Dat ik het boek toch niet helemaal geslaagd vind, is met name door de soms wel erg wollige en ronduit labyrintische schrijfstijl die Chabon loslaat op zijn lezer. De soms oneindig lange zinnen en de vele ongebruikelijke woorden, maken het boek bij vlagen ronduit moeilijk leesbaar. Het deed me afvragen of Chabon nu echt dacht zijn boek hiermee beter te maken of dat dit gewoon hinderlijk pretentieus en opgeblazen literair gerol van spierbundels is?
Hoe dan ook is dit boek al met al zeker weer een bijzonder pareltje geworden. Laten we alleen wel hopen dat Chabon van die toch wat al te ingewikkelde schrijfstijl geen gewoonte gaat maken.