Chiara doet weinig met de boeiende materie

De achterkaft van dit boek sprak me wel aan, omdat het aangeeft dat het boek één van personages uit de Trojaanse oorlog betreft, een interessant onderwerp waar ik de laatste jaren al menig boek over gelezen heb. Het zou gaan over over de terugreis van de Lycische prins Glaucus naar zijn geboorteland na de val van Troje; zo te lezen een moeizame en lange tocht vol ontberingen. Klinkt als de Odyssee in een ander jasje, maar goed: ik begon met goede moed… om er al snel achter te komen dat er weinig klopte van wat op de achterkaft stond… Een euvel dat ik nogal vaak tegenkom: lezen uitgevers en kaft-ontwerpers hun boeken eigenlijk wel eens, vraag je je af?
Hoe dan ook, het werkelijk verhaal handelt met name hoe Glaucus, eenmaal terug in Xanto, de hoofdstad van Lycië, verstrikt raakt in alle intriges die daar spelen. Zo lezen we over de zwakke koning en zijn bevallige vrouw, de sinistere hogepriester die alle touwtjes in handen lijkt te hebben, opdringerige Aegeïsche handelaren en een mysterieuze reus die het heeft voorzien op het hele Lycische koningshuis.
Op zich voldoende interessants, zou je zeggen. Ook Chiara’s schrijfstijl is goed te pruimen. Hij blijft vaak vrij afstandelijk (weinig dialoog), maar laat rake beschrijvingen op je los met hier en daar een dichterlijke en liederlijke noot.
Maar ondanks dit alles kan dit boek niet echt interessant worden. Glaucus blijft als karakter nogal in nevelen gehuld en ook het verhaal gaat eigenlijk vooral een beetje nergens naar toe.
Conclusie: In de Ilias is door Homeros opgetekend dat Glaucus werd gedood door de grote Ajax. Misschien was het beter geweest als Chiara hem voor dit verhaal niet opnieuw weer tot leven gewekt had.