Lezersrecensie
Teleurstellend...
Van Kader Abdolah vond ik ten minste één boek erg goed, namelijk ‘Het huis van de moskee’. Maar dit boek kon me toch niet erg bekoren. In een lange rij korte ‘hekajats’ vertelt het boek over een reis die de Perzische sjah eind negentiende eeuw maakte door Europa. Dit verhaal wordt doorsneden door het relaas van de verteller, een hedendaagse academicus van Perzische afkomst, Sjeed Djamal.
Dit zou interessant kunnen zijn, maar naar mijn idee komt het verhaal gewoon niet tot leven. Abdolah leunt er volgens mij te zwaar op dat al die historische personen die de sjah treft (de tsaar, en daarna het Duitse, Belgische, Franse, Nederlandse en Engelse koningshuis èn nog een hele rij aan bekende wetenschappers en kunstenaars uit die tijd) op zichzelf al interessant zijn. Maar Abdolah weet daar eigenlijk weinig mee te doen.
De hedendaagse passages waarin Djamal vertelt over het schrijven van zijn verhaal, is ook al weinig boeiend. Abdolah probeert zijn verhaal gewicht mee te geven door alle hedendaagse misstanden een plek te geven in de vertelling, zoals de Syrische vluchtelingencrisis, maar dat hij ze alleen aanstipt is eigenlijk nogal leeg en zelfs gratuit te noemen. Hetzelfde is aan de hand als de sjah constateert dat alle Europese landen veel wapens maken en daarom vermoedt dat er wel een oorlog op handen zal zijn. Dat is wel heel makkelijk…
De vertelvorm is ook niet gelukkig. De hekajat-vorm betekent dat Abdolah is gebonden aan kleine hoofdstukjes, waarvan de laatste alinea steeds de volgende hekajat moet aankondigen. Dit wordt al snel een vermoeiend kunstje. En het plot is verder ook niet bijzonder: welke ontwikkeling maakt de sjah (zowel een wreed en trots als een gevoelig en onzeker heerschap) nu eigenlijk door? Volgens mij is die er niet echt. En de hierdoor gesneden verhaallijn over de eigenzinnige prinses Banoe, die besluit in Europa te blijven, maakt weinig goed.
Hiermee is dit naar mijn idee geen geslaagd boek. Abdolah kan echt beter, dat heeft hij met zijn eerder genoemde boek laten zien. Laten we hopen dat hij de volgende keer weer sterker uit de hoek komt!
Dit zou interessant kunnen zijn, maar naar mijn idee komt het verhaal gewoon niet tot leven. Abdolah leunt er volgens mij te zwaar op dat al die historische personen die de sjah treft (de tsaar, en daarna het Duitse, Belgische, Franse, Nederlandse en Engelse koningshuis èn nog een hele rij aan bekende wetenschappers en kunstenaars uit die tijd) op zichzelf al interessant zijn. Maar Abdolah weet daar eigenlijk weinig mee te doen.
De hedendaagse passages waarin Djamal vertelt over het schrijven van zijn verhaal, is ook al weinig boeiend. Abdolah probeert zijn verhaal gewicht mee te geven door alle hedendaagse misstanden een plek te geven in de vertelling, zoals de Syrische vluchtelingencrisis, maar dat hij ze alleen aanstipt is eigenlijk nogal leeg en zelfs gratuit te noemen. Hetzelfde is aan de hand als de sjah constateert dat alle Europese landen veel wapens maken en daarom vermoedt dat er wel een oorlog op handen zal zijn. Dat is wel heel makkelijk…
De vertelvorm is ook niet gelukkig. De hekajat-vorm betekent dat Abdolah is gebonden aan kleine hoofdstukjes, waarvan de laatste alinea steeds de volgende hekajat moet aankondigen. Dit wordt al snel een vermoeiend kunstje. En het plot is verder ook niet bijzonder: welke ontwikkeling maakt de sjah (zowel een wreed en trots als een gevoelig en onzeker heerschap) nu eigenlijk door? Volgens mij is die er niet echt. En de hierdoor gesneden verhaallijn over de eigenzinnige prinses Banoe, die besluit in Europa te blijven, maakt weinig goed.
Hiermee is dit naar mijn idee geen geslaagd boek. Abdolah kan echt beter, dat heeft hij met zijn eerder genoemde boek laten zien. Laten we hopen dat hij de volgende keer weer sterker uit de hoek komt!
1
1
Reageer op deze recensie
