Edwardson heeft een hele aparte vertelstijl. Korte, soms afgekapte dialogen. Je moet heel dikwijls goed tussen de regels kunnen lezen om het verhaal altijd goed te volgen. Het lijkt wel alsof Edwardson 'denkt' dat jij als lezer zijn onuitgesproken gedachtengang kan volgen. Bij de les blijven is dus aangeraden. Het hoofdpersonage, Erik Winter is niet meteen een man om een band mee te voelen, zoals je dat wel bij een Wallander of een Erlendur hebt. Daarvoor wordt hij niet genoeg 'uitgewerkt'. Toch hou ik wel van deze aparte stijl, het heeft wel iets.
Dit boek is zijn debuut en het tweede dat ik van hem las. Ik wil zeker ook de andere lezen.