Als nachtmerries werkelijkheid worden.

Hannah, een jonge meid van vijftien spreekt met haar vriendin af stiekem naar een schuurfeest te gaan waar haar favoriete DJ aanwezig zal zijn. Thuis wordt ze redelijk kort gehouden en normaal gesproken is Hannah niet zo uitbundig, maar voor dit feest is ze bereid tegen haar ouders te liegen.
Wat een geweldig feest had moeten worden, verandert voor Hannah in een nachtmerrie.

Als haar vader er achter komt dat Hannah verdwenen is, zet hij alles op alles om haar te vinden. De vermissing van zijn dochter maakt de scheuren die al reeds in zijn huwelijk zitten steeds groter. Martine, de moeder van Hannah, lijkt zich steeds meer terug te trekken in haar eigen wereld zonder zich bezig te houden met haar verdwenen dochter. Ze heeft geheimen voor haar man, geheimen waarvan ze niet wil dat deze aan het licht komen.

Familie rechercheur Loes de Koning wordt op de zaak gezet. Het onderzoek verloopt moeizaam. Haar chef werkt haar tegen en als er dan ook nog eens verminkte mannen worden gevonden wordt de puzzel groter en groter. Hoe moeilijker het wordt, hoe vastberadener Loes wordt de zaak op te lossen.

Wie zit er nu daadwerkelijk achter de vermissing van Hannah? Welke rol speelt haar moeder in dit geheel en is haar vader wel zo bezorgd als hij zich voordoet?

De dood heeft blauwe ogen is een boek met een waarschuwing.
Wees voorzichtig! Blijf je bewust van wat je doet en vertrouw niet iedereen zomaar... ( helaas is dat nodig in de huidige maatschappij)
De schrijfstijl is lekker vlot. Dit wordt mede veroorzaakt door het taalgebruik en de niet al te lange of complexe zinnen. Door de korte hoofdstukken en de perspectiefwisselingen, vlieg je door het boek heen. Het past zeker bij het verhaal, een hedendaags thema. Ik denk dat als de vaart er niet zo in zou zitten je dit verhaal te kort zou doen
In het begin voel je onmiddellijk een onderhuidse spanning. Je voelt waar het heen gaat met Hannah en dat het foute boel is. Het is geen rollercoaster waar je van e ene spanning naar de andere gaat, maar daar leent het verhaal zich ook niet voor. Er zit voldoende spanning in. De stukken waar de rust is heeft het verhaal ook nodig voor de bezinning.
Het plot is voorspelbaar. Je voelt waar het naar toe gaat. Erg is dat niet, als een schrijfstijl fijn is en de spanning blijft voelbaar, dan is er niets mis mee als het einde ietwat voorspelbaar is.