Ontroerend, schokkend en pakkend.

‘ Men zegt dat Adolf Hitler de Amerikanen beschouwt als een genotzuchtig volk van onzuiver ras dat niet bereid en niet in staat is om te vechten. Maar daar vergist hij zich in. ’

In de voorste linie maken we kennis met een onbekende schrijfster en verstelster van het verhaal van een aantal jonge meiden dat zich vrijwillig heeft opgegeven om te vechten in de Tweede Wereldoorlog. Deze meiden behoren tot de eerste generatie vrouwen die mee vecht in een oorlog.

De lezer wordt meegenomen naar 1942 als de zestienjarige blanke Rio haar zus heeft verloren op het slagveld en wraak wil nemen. Haar vriendin Jenou uit haar saaie leven wil ontsnappen. Als de donkerkleurige Frangie haar droom tot arts wil laten uitkomen en dit alleen in het leger een mogelijkheid voor haar is. En als de Joodse Rainy van achttien Hitler te pakken wil krijgen voor zijn misdaden. Allemaal jonge vrouwen met een verschillende achtergrond, in een tijd waarin racisme, seksisme en antisemitisme nog hoogtij vierden.
Als de jonge vrouwen hun opleiding hebben voltooid worden zij naar het front in de Tunesische woestijn gestuurd. Daar moeten zij vechten tegen de vijand. Maar niet alleen tegen hen, ook tegen de vooroordelen die er zijn over vrouwen, over huidskleur en geloof, maar vooral moeten zij vechten tegen zichzelf.
Hoe blijf je overeind als je jezelf aan het verliezen bent? Hoe belangrijk is vriendschap en kameraadschap in tijden van oorlog? Wat als vrouwen werkelijk zouden hebben meegevochten in de Tweede Wereldoorlog?

‘ ’s Nachts huilen we soms, en als je denkt dat dat alleen voor de vrouwen geldt, dan ben je vast nog nooit op het slagveld geweest, want vroeg of laat moet iedereen hier huilen. Iedereen huilt. ‘

De voorste linie is een fictief verhaal, maar door de manier waarop Grant het verhaal heeft geschreven voelt het aan alsof dit de waarheid zou kunnen zijn. Door de langzame opbouw leert de lezer de personages goed kennen en komt het verhaal zeer realistisch over. De manier waarop de auteur de onderwerpen racisme, antisemitisme en seksisme aankaart en beschrijft, maakt het verhaal des te geloofwaardiger.
Het boek is niet zomaar een verhaal over vechten in de oorlog, er zit een diepere psychologie achter. Vriendschap, angst en twijfel zijn thema’s die goed worden uitgediept. Eveneens dat iedereen, zowel man als vrouw, dezelfde emoties in de oorlog heeft. En dat iedereen nagenoeg hetzelfde nodig heeft op om de been te blijven. 

Uiteraard beperkt het boek zich niet tot de psychologie en de beweegredenen van de jonge vrouwen. Er vinden ook hevige gevechten plaats, waarvan ik denk dat het voor de wat jongere en gevoelige lezers soms schokkend kan overkomen.

Op de cover staat: Vriendschap in tijden van oorlog. De vriendschappen zijn inderdaad zeer belangrijk, maar omdat de dames niet bij elkaar aan het front zijn ingedeeld, is dat niet het hoofdthema.
De voorste linie is een Young Adult, maar ik ben ervan overtuigd dat ook volwassenen dit een prachtig en aangrijpend boek zullen vinden

‘Volgens mij…’ zegt Rio, en ze richt zich niet echt meer tot Jenou. ‘Volgens mij zouden we, omdat dit de eerste oorlog is waarin ze vrouwen laten vechten, eens goed moeten laten zien wat we kunnen.’