Er had meer in kunnen zitten.

Boas, een student van begin 20, wordt door zijn vader, een bioloog, meegestuurd op een expeditie naar een afgelegen berg in Azie. De expeditie is bedoeld om onderzoek te doen naar de Narsalis Larvatus, een neusaap die in dat gebied leeft. Er gaan verhalen rond over de berg, de berg zou geen indringers dulden. Boas heeft een voorgevoel dat de expeditie niet goed zal aflopen. Zal zijn gevoel juist zijn, of is het juist het gevoel van een bange jongeman?
De expeditiegroep, bestaande uit 5 expeditieleden, vindt al snel in dat ondoordringbare oerwoud, de neusaap die zij zoeken. En dat niet alleen, er worden meer inheemse dieren en planten gevonden waarbij de expeditieleden hun ogen uit kijken.
Dan gebeurt er een ongeluk en moeten de gidsen het kamp verlaten, waardoor de groep een aantal dagen het alleen moet zien te redden. Wat als de gidsen niet terug komen? Dan zouden ze afgesloten raken van de buitenwereld.
De vraag of de berg leeft en zich wil ontdoen van hen die niet op de berg horen begint te dagen bij Boas. Expeditieleden verdwijnen, worden ziek en wat heeft de kolonie neusapen ermee te maken? Of verliest iedereen zijn verstand en is het de waanzin die spreekt?

De manier van schrijven is pakkend te noemen, door te niet te lange zinnen die niet complex zijn, leest lekker weg. Het is interessant om te lezen wat afsluiting van de buitenwereld met mensen kan doen. De personages blijven wat aan de oppervlakte, wat in dit niet al te dikke boek, dit had meer de diepte in mogen gaan waardoor je je meer met hen kan identificeren.
De essentie ligt bij de vraag of iedereen waanzinnig geworden is.
Paradijs zit vol met symboliek en de essentie komt ruimschoots aan bod en laat ruimte achter voor de invulling van je eigen ideeën doordat sommige vraagstukken niet worden beantwoord.
Alhoewel het geen slecht verhaal is, bekruipt mij het gevoel dat er veel meer in had kunnen zitten. Het is wat onaf wat mij betreft.