Wij waren geen hoeden, maar petten

Een diepe zucht als je de ronde vertelling over Kees en Jan tot je hebt genomen. Een diepe zucht als ontlading. Want dat moet je na dit kleinood te hebben gelezen. Ontladen van het door schuld en schaamte beladen leven van Kees, die een groot geheim met zich mee het graf inneemt. Alleen de lezers weten van het geheim. Kees is bevriend met dwingeland en durfal Jan, een jongen uit een heel ander nest dan Kees. Jan komt uit een middenstands gezin, vrijdenkers. Kees uit een traditioneel arbeidersgezin. Of zoals Kees zegt: 'Wij waren geen hoeden, maar petten'. Overigens waren het beide liefdevolle gezinnen.
Op een bepaald moment daagt Jan Kees uit om samen met hem in een hoge schoorsteenpijp te klimmen. Hij wil kijken of ze dan de zee kunnen zien. Uiteindelijk durft Jan niet en gaat halverwege terug. Jan bereikt de top en zwaait naar Kees. Roept nog iets , maar Kees verstaat hem niet en valt. Dood. Kees rent naar huis, zonder hulp te halen, zonder te vertellen wat er is gebeurd. 'Er is niets gebeurd, er is niets gebeurd'. Nooit vertelt hij iemand dat hij erbij was op het catastrofale moment. Een keer wil hij het delen met de zus van Jan. Hij is dan al volwassen. Maar in het gesprek met haar, blijkt Kees niet de enige met een geheim.
Indrukwekkend boek en voor mij het beste boek van Koos tot nu toe.