Hoe verdriet je onbereikbaar maakt

Pearl, 15 jaar, heeft altijd gedacht dat ze het zou weten als er iets ergs zou gebeuren in haar leven. Maar niets is minder waar. Als haar moeder plotseling overlijdt tijdens de bevalling van haar halfzusje, staat haar wereld dan ook volkomen op haar kop. Alles is anders. Alles is veranderd.  Ziet haar stiefvader, die voor haar altijd als een vader was, haar nog wel als zijn alles? En wie kan begrijpen wat zij voelt? De enige met wie ze echt een familieband heeft, haar moeder, heeft haar door haar dood alleen achter gelaten. Bovenal is ze boos op baby Rose. Te vroeg geboren en daardoor lijkt ze in haar eerste weken meer op een Rat dan op een baby. Een Rat die vals haar plek inneemt en alle aandacht naar zich toetrekt. Zelfs de aandacht van haar beste vriendin. Pearl noemt haar dan ook Rat in plaats van Rose en wil niets met haar te maken hebben. 

Onredelijk maar tegelijkertijd zo eenzaam is het beeld dat je krijgt van Pearl. Om Pearl heen zijn veel mensen die haar liefdevol de hand reiken. Helaas ziet Pearl het niet zo. Alleen een vriendelijke oudere buurvrouw met een goodlooking kleinzoon kan haar enigszins bereiken. 

Knap is de wijze waarop de al overleden moeder een rol blijft spelen in het boek. Op gezette tijden spreekt Pearls moeder haar toe met excuses, verzachtende woorden of adviezen. Je zou het ook de stem van Pearls geweten kunnen noemen. Een stem die de heftige emoties soms luchtiger maakt omdat hier wat humor zit. Handig ook omdat die stem regelmatig je eigen reactie op Pearl verwoordt. Het maakt dat je je als lezer wat minder onmachtig voelt. 

Het verhaal keert als blijkt dat het beeld dat Pearl van haar moeder heeft niet helemaal realistisch is. Weer een moment waarop haar leven op haar kop komt te staan. Hier wordt het boek overigens wat minder sterk. Al te eenvoudig vindt Pearl haar echte vader. Op zich logisch in de lijn van het verhaal, maar te weinig uitgewerkt. Zo ook de apotheose. Ben je net een tevreden traan aan het wegpinken omdat je ziet dat er weer lichtpuntjes zijn en wil je een zucht van verlichting slaken - volgen er nog zeker zes bladzijden om dat te onderstrepen. Hier geldt toch echt het eeuwenoude less is more. Jammer, want verder is het jaar uit het leven van Pearl de moeite van het lezen waard.

Het debuut van de Engelse Clare Furniss is een aangrijpend, vlot te lezen verhaal. Korte zinnen en een stijl zonder al te veel flashbacks maken het verhaal toegankelijk en geloofwaardig. Krachtig ervaar je hoe onbereikbaar verdriet iemand maakt. Compliment aan de schrijfster. Het is haar gelukt om een rollercoaster aan emoties zo te beschrijven dat ze echt binnen komen.

Vanaf 13 jaar.