Tenenkrommende knusheid met knuffelweerwolven

De ‘Black Jewels’-reeks van Anne Bishop wordt gezien als een van de fantasyreeksen die toch wel enigszins bij de canon horen. Voor Engelstalige lezers dan, de serie is nooit vertaald. Wel vertaald worden de boeken in Bishops nieuwste reeks ‘The Others’, in Nederlands ‘De Anderen’. In het eerste deel, Rode letters, leren we hoofdpersoon Meg kennen, een jonge vrouw, enigszins wereldvreemd en met een groot geheim in haar aanzienlijke rugzakje. Meg was in het eerste boek op de vlucht, belandde in het Stadspark van de Anderen en overleefde dat slechts omdat ze een vacature kon vervullen. De Anderen, een verzameling weerbeesten en andersoortige bovennatuurlijke en mythische wezens, zijn normaal niet zo vriendelijk naar mensen, een minderwaardige en zwakkere diersoort waar ze de aarde mee moeten delen. Maar Meg is anders. Anders dan mensen, maar ook anders dan De Anderen.  

Hoe anders ze is, ontdekken we pas echt in het tweede deel, dat Zwarte veren heet. Er gaat iets mis in de bovennatuurlijke samenleving. Er gaat af en toe iemand door het lint, wat de al gespannen verhoudingen tussen mens en Ander op scherp zet. De menselijke politiemacht is het een en ander op het spoor, maar vooral Meg is dankzij haar ‘bloedvisioenen’ van onschatbare waarde voor het oplossen van dit probleem dat in de drugssfeer blijkt te liggen. Tegelijkertijd ontdekken we veel meer over Megs geschiedenis.  

Zwarte veren is ruim 400 bladzijden dik en je vliegt er doorheen. Het is best een ‘gezellig’ boek in die zin dat je knus met Meg mee sukkelt in haar dagelijkse werk. Ze regelt de post tussen het Stadspark en de gewone wereld daarbuiten, en bemant daarvoor dagelijks een balie en een kantoortje. Vrijwel alles wat zich in dat kleine kantoortje afspeelt gaat over het inpakken en verwerken van post en het bestellen uit catalogi van hondenkoekjes en pluche manden voor de weerwolven, die daar vreselijk dol op blijken te zijn. Ze wint iedereen voor zich met haar onschuldige karakter en behulpzaamheid, al moet ze soms ook streng zijn tegen de pony’s die een tweede wortel willen. Deze postpony’s zijn in werkelijkheid machtige mythische paarden in ponyvermomming.  

De door Bishop gekozen wereld voor deze reeks is niet realistisch en dan ook nog ongeloofwaardig ingevuld met handelingen die simpelweg te heikneuterig zijn. Er wordt veel te veel ruimte in het boek besteed aan huishoudelijke klusjes, die Meg op haar eigen charmant-klungelige manier oplost. De verhaallijnen rond haar geschiedenis en de drugs, die een wezenlijk gevaar is voor alle Anderen, lijken ondergeschikt aan de gezelligheidsonderdelen van het boek en zijn niet stevig gebracht. Film kijken met de buren, lunch eten met collega’s, alles wordt verteld en bij alles is Meg degene die, hoewel wereldvreemd, op natuurlijke wijze de bijeenbrenger is. Ze windt iedereen om haar vinger en is continu verbaasd. Veel platter hadden de personages niet kunnen zijn. De vreselijk gevaarlijke Anderen zijn als was in de handen van Meg, en bezitten een mix van wilde dierlijkheid en Britse beleefdheid, die zo makkelijk heen en weer wiebelt, dat ook daar weer een stuk ongeloof bij komt kijken.  

Zo jammer van een auteur die toch bekend staat als goede fantasyschrijfster. Het is vrij onbegrijpelijk waarom ze gekozen heeft voor zoveel van die gezellige alledaagsheid in haar nieuwste boeken ten koste van de spanning, actie, werkende verhaallijnen en opbouw van personages.  

De serie kan eventueel best leuk gevonden worden als hyperlicht tussendoortje, voor lezers die echt even een flutromannetje willen lezen en heel erg houden van dit soort gezellige inhoud. Het is aan te raden de serie op volgorde te lezen, omdat er anders belangrijke voorgeschiedenis mist.