Recensie De weg naar San Martino

De weg naar San Martino is voor mij het eerste boek dat ik van deze schrijver lees. Olaf Olafsson werd internationaal bekend met zijn roman “Vergiffenis”. Zijn nieuwe boek speelt zich af in de eerste helft van de twintigste eeuw. Alice, een meisje uit een gefortuneerd Brits gezin en woonachtig in Florence, trouwt zeer tegen de zin van haar ouders met Claudio. Samen met deze zoon van een eenvoudige boer verhuist ze naar San Martino. Daar betrekken ze een vervallen villa die ze door hard werken weten om te bouwen tot een paradijs. Ze krijgen samen een zoon en lijken gelukkig. Alice krijgt echter steeds meer heimwee naar het leven zoals ze dat leidde voordat ze trouwde met Claudio. Ze vlucht daarom regelmatig terug naar haar ouders en krijgt in Florence een affaire met een jeugdliefde. Deze vlucht krijgt op een gegeven moment een dramatische consequentie, waarvan ze de rest van haar leven het verdriet zal voelen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog zoeken veel mensen en kinderen onderdak bij de villa in San Martino. Een van die mensen is Kristin, die om een heel andere reden de villa bezoekt. Kristin is namelijk op zoek naar een schilderij dat bij Alice verborgen is. De twee vrouwen dragen beiden een verdriet en een geheim met zich mee, dat ze onder ogen moeten zien tijdens een aanval van de Duitsers. Eigenlijk bevat De weg naar San Martino twee verhalen in één, en het boek wisselt regelmatig van vertelperspectief. Beide verhalen komen op een gegeven moment samen en dan blijkt het leven van de vrouwen onverwacht veel overeenkomsten te hebben. Beide vrouwen hebben door in het verleden genomen beslissingen te maken met een schuldgevoel. De weg naar San Martino gaat echter om meer dan alleen verkeerde beslissingen nemen. Dit bijzonder boek vertelt ook het verhaal van de ontstaansgeschiedenis van een schilderij, de wraak van een vrouw en bedrog in de liefde. Een verhaal over schuldgevoel en het niet meer kunnen terugdraaien van de tijd. Een mooi en bijzonder boek